Yağmurdan Kaçmıştı Van Gogh

• 3 Ağustos 2012 Cuma 02:47:54

Kadınları her zaman sevdim. Hatta, ne yalan söyleyeyim, bazılarına aşık bile oldum. Yine de bedenleri, zekaları ya da tarzlarıyla beni etkileyenlerin çok azının seslerinden hoşlandım. Kalın, hafif pürüzlü kadın sesi bir başkadır, bu doğru; ama çok azı böyle bir tanrı vergisine sahiptir.

Haarlem’den trene bindinip de, iki sıra ilerime oturduğunda onun yalnızca sesini duyuyordum. Farklıydı. Belki de ilk defa Greta Garbovari tonlamayı aramıyordum. Bu ses cıvıldıyordu; sanki radyo tiyatrosu dinliyordum da piyesteki evin kızı konuşuyordu. Tüm merakıma rağmen başımı uzatıp bakmadım. Zaten yalnız da değildi. Heyecanlı bir şekilde karşısındakine bir şeyler söylüyordu. Çok geçmeden bunun güzel bir heyecan olmadığını farkettim: Ağlıyordu.

Pek de sevmediğim biri "Eğer kadınlar ağladıklarında seslerinin nasıl çıktığını duysalar bunu bir daha asla toplum içinde yapmazlar" demişti. Bu sefer öyle değildi. Onunla birlikte ben de ağlıyordum; belki karşı koltuktakiler de... Ne kadar derinlere gömmüş olursanız olun, duygularınız onun sesiyle yüzeye çıkıyordu. Camdan dışarı baktığımda yağmurun yağıyor olması nedense beni şaşırtmadı.

Bazen diğer insanlardan biraz daha şanslı olduğumu düşünürüm. Bu da o anlardan biriydi. O ağlıyordu ve ben Brüksel treninin ikinci sınıf vagondakilerin tümünden ayrı olarak onun ne söylediğini anlıyordum. Benim konuştuğum, sizin okuduğunuz dilden ağlıyordu.

Kalkıp ona sarılamasam da en azından dinleyerek derdini paylaşmayı denedim. O yakındıkça kendi kendime ona karşılıklar veriyor, o sızlandıkça ben de sızlıyordum.

"Hepsi gitti" diyordu, "Hepsi gitti. Halbuki ben tek tek çıkartmıştım çekirdeklerini."

"Yapacak bir şey yok" diyordu karşısındaki adam, "Biliyorsun, ben de elimden geleni yaptım."

"Ama hepsi gitti. Tüm zeytinlerin çekirdeklerini ellerimle çıkarmıştım."

Adam onu teselli etmeye çalışıyor ama çabaları sonuç vermiyordu. Sanki olanlarda dolaylı da olsa onun suçu var gibiydi.

"Ne yapabilirdim ki? Sen gördün, elimden geleni yaptım."

Belli ki yaptıkları durumu kurtarmaya yetmemişti, şimdi tesellilerinin yetersiz kaldığı gibi. Kadın hala ağlıyordu.

"Şu çantada beni heyecanlandıran hiç bir şey kalmadı artık."

"Niye öyle söylüyorsun? Pasaportlarımız burada, paramız, cüzdanlarımız, ipad’imiz, makalelerimiz... Hiç bir şeyi kaybetmedik ki?"

"Anlamıyorsun. Zaten bunlar da senin yüzünden. Hep işlerini son dakikaya bırakıyorsun; peşinden ben toplamak zorunda kalıyorum. Acele edince de işler kontrolden çıkıyor. Ne olur biraz daha düzenli olsan!"

"Ne alakası var?"

Adamın savunması git gide zayıflıyordu. Belli ki kadının gerginliği düşürdüğü sandviçinden ötürü değildi. Belki de sokakta serserilerle itişmişlerdi. Adamın kendisini yeterince koruyamadığını düşünüyor olabilirdi. Diğerinin sürekli alttan alması bu kanımı güçlendiriyordu. Ben varsayımlarda bulunadurayım, ikili tartışmaya devam ediyordu:

"Tabi ki var. Sen kendi başının çaresine baksan, bunlar başımıza gelmezdi."

Adam bir şey demedi. Ben "Allah aşkına, başınıza ne geldi?" diye soracaktım ama sonrasında olayların gelişeceği yönü kestiremiyordum.

"Hepsinin çekirdeklerini tek tek çıkarmıştım, tüm zeytinlerin..."

Tekrar ağlamaya başlamıştı. Görünen oydu ki arbede sırasında koca bir torba çekirdeği çıkarılmış zeytin heba olmuştu. Sahi, İnsan bir torba zeytinin çekirdeğini niye çıkarır ki?

Kadın ağlıyor, ara ara da hıçkırıyordu. Adam ise oturduğu koltukta (Eğer yere oturmuyorduysa) sessizce büzülmüştü. Ya da ben öyle olduğunu hayal ediyordum. Hala ikisini de görememiştim.

Adının Nilüfer olduğunu öğreneceğim kadın ağladı, ağladı, ağladı. Hollanda’dan çıkıp, Belçika’ya girdik, hala ağlıyordu. Polise gitmiş olsalar, belki de polis onları bir uzmana yönlendirecekti. Ama şimdi, her türlü profesyonel yardımdan uzak, genç kadın kriziyle başbaşaydı.

"Ellerimle hazırlamıştım ben o sandviçi. Tek tek tüm zeytinlerinin çekirdeklerini çıkarmıştım..."

Durun bir dakika! Sandviç mi? Bahsi geçen tüm zeytinler tek bir sandviçe mi sığışmışlardı? İki ekmek diliminin arasına kaç zeytin konabilirdi? "Gemlik ya da Eşek zeytini olmasına göre değişir." dedi içimden bir ses ama devam edemedi, çünkü kadın devam ediyordu.

"Senin yüzünden acele ettim. Aceleyle çukuru görmedim. Gitti sandviçim."

Çukur da nereden çıktı? Hani serseriler vardı? Yoklar mıydı? "Onları sen soktun hikayeye." dedi o içimdeki ses. O halde serseriler asla olmadıysa arbede filan da çıkmadı. Yani bu kız içinde üç kadar zeytin olan sandviçini çukurda tökezlediği için mi düşürdü? Yüz yirmi dakikadır bunun için mi ağlıyor? Hadi o ağlıyor. Peki karşısındaki adam yüz yirmi dakikadır üç adet zeytin için yakılan ağıtları ne demeye dinliyor? Hepsi bir yana, ben Greta Garbo’yu bu kadın için mi bir kenara attım?

Omzuma dokunulmasıyla irkildim. Yan sıradaki yaşlı adam başını uzatıp, "Siz bir şey anladınız mı?" diye sordu. "Ciddi bir şey var mı? Polise haber verelim mi? Ne olmuş?"

Adama baktım. O da soru soran gözlerle bana bakıyordu. Diyecek tek bir şey vardı:

"Adam kadını, onun en yakın arkadaşıyla aldatmış; kadın da ona ağlıyor. Polisin de elinden bir şey gelmez."

"Ya..." dedi adam ama devamını getirmedi. Başını sallayarak koltuğuna döndü. Kadın ise hala ağlıyordu.