Aslında çok doğru, acı çekmeyi çok seviyoruz, farkında olmasak da. Ağlayıp sızlansak da, ağladıkça güzelleşip büyüyoruz aslında. Hele ki aşksa bize kendimizi unutturan, tam da o karmaşık evrede besleniyor beynimiz, yüreğimiz ve ruhumuz.

Evet matematiği belli, güvenebileceğimiz birini bulup, kişilik analizlerini yapıp, aşk şiirlerine yalvarıp ona sevgi duymaya çalışabiliriz. Az risk, az üzüntü, az gözyaşı, çok mutluluk için uğraşabiliriz. Aşk, matematiğe kafa tutuyor işte. Acıyı ve gözyaşlarını cebine doldur, bildiklerini de unut ve yanıma öyle gel diyor.

Tıpkı küçük bir bebeğin, annesinin mis kokan kucağına gelmesi gibi. Bu kadar saf ve bilgisiz gel, diyor. Acı da var, hüzün de, gözyaşı da, aldatılma riski de, hiç sevgi sütü içememe ihtimali de.

Bir parça mutluluk umudu atıp çaydanlığın üst demliğine, alt demlikte kaynatıyoruz yüreğimizi delice. Bazen mutluluk çayını içmeye bile fırsat bulamadan, yüreğimiz yanıyor inceden inceye.
Aşk, sevgiyi garantilemiyor ama yüreğimizi güçlendirip, zenginleştirmemize vesile oluyor. Aşk, dünyada ki zevklerle pek uğraşmıyor. İnsanlar sadece araç onun için, yürekleri zengin olanların zenginliğine zenginlik katıyor.
Belki de aşk kıvamına getirmeye çalışıyor her yüreği. Öyle kolay değil diyor, aşk kelimesiyle ortalarda dolaşmak. Hak edin önce, acıyı bal eğlemeyi öğrenin ki kalayım yanınızda diyor.

Ne zaman ki, çaydanlıkların üstünde acıyı demlemeyi öğrenip alt demlikte de sonsuz sabır, sevgi ve hoşgörüyü kaynatmaya başlarız o zaman işte koşulsuz sevgi ve aşka ulaşabiliriz belki de.


Gerçek bir sevgi çok ender yakalanır insan hayatında. Derim ki; binlerce yıla dayalı acı ve kara sevdaları örnek almadan, gelenek diye yanlışları benimsemeden, güven dolu bir sevdayla karanlık gecelere pembe ışıklar yaysın sevgi dolu yürekler.

Bu dileğe yürekten katılıyorum bende. Her yüreğin geleneği, kendi iç sesi olsun bence. Güven dolu bir çift elle sevgiyle buluştuğunda ellerimiz karamsar renkli günlerde, bırakmamalıyız o elleri. Pembe ışıklar kendiliğinden yanmaz. Yakana kadar mutluluk ışıklarını, sevgiyle gökyüzününde dolaşmalıyız. Kısacık bir mutluluk için bile, yıllarca uğraşmalıyız gerekirse acı çekerek.

Yazınızın konusu çok güzeldi ve ben de içimde ne varsa paylaştım.
Saygılarımla.



hayal deniziii tarafından 9/10/2012 3:31:00 PM zamanında düzenlenmiştir.

Önce sevgi geliyor ardından güvenle sevgi pekişiyor...

Zamanla insan çok sevmesine rağmen güven duygusunu kaybedebiliyor..

..........Dünya kurulalı beri, bir alışkanlıktır insanda sevda acısı. Güvenmeyecek, kavga edecek, barışacak, tekrar küsecek, yanlışları varsa görecek, doğrularını zaman zaman terk edecek; üzecek, üzülecek, ağlayacak, ağlatacak… .........


Aslında şu yönünden ele alırsak güven duygusunu...Güven duygusunun sarsılması biraz kıskançlıktan doğabiliyor ilişkilerde..

Daha önceki yazınızı okurken de bunu sorgulamıştım..Seven mi kıskanır? Yoksa güvenmeyen mi?

Her şeyin güzel gittiği ilişkielrde bir kez güven duygusu kaybedildi mi deprem etkisi yaratıp sarsar..

Sevmese o kadar sarsmaz insanı....Bunu da sorgularsak o büyük sevgide ki güven sarsılınca sevgi tek başına ilişkiyi daim ettirir mi?

Aslında sizin dediğiniz gibi ikisi birbiri olmadan olmaz..Sevgi ve güven bir elmanın ikisi yarısı gibi..Birisi olmayınca, açıkta kalan yan çürümeye yüz tutmuştur zamanla..

Ve size bu sarsıntıdan kalan en büyük iz artık ona ya da onlara güvendiğiniz için insanlara olan güvenınizde gitmiştir...


...............

Gerçek bir sevgi çok ender yakalanır insan hayatında. Derim ki; binlerce yıla dayalı acı ve kara sevdaları örnek almadan, gelenek diye yanlışları benimsemeden, güven dolu bir sevdayla karanlık gecelere pembe ışıklar yaysın sevgi dolu yürekler.

.................

Ve bu bölüm çok güzeldi..Gelenek diye bazı yalnışları benimsemeden...Özellikle kadınlar erkek her eve geç geldiğinde yada telefonu açmadığında hemen güvensizlik ortamı oluşturmamalı..Bu sevgi o kadar kolay mı kuruldu?

İyi niyetli yaklaşın ilişkilerde vesveseler insanı yer bitirir..Zararı size olur..

Güven duygusu ile pekişmiş nice sevdalar yaşanması dileği ile...


Yazınızı kutlarım hocam...



Zümra Zen tarafından 7/2/2012 9:17:58 PM zamanında düzenlenmiştir.

Yazınızı okudum güzel ifade etmişsiniz gözleme almışsınız konu başlığındaki Güven ve sevgiyi

hülya hicran tarafından 6/24/2012 2:23:10 PM zamanında düzenlenmiştir.

suskunbiradam tarafından 6/23/2012 11:43:58 AM zamanında düzenlenmiştir.

muhteşem bir konu.anlatım samimi içten.güzel yazmışsınız.siz hep yazın şairim.saygılar

Güven saf kalplerde sevgi ile birlikte kolayca oluşur. Düşünmek Gerek belki biraz ama O zaman sevmeye nasıl yetişeceğiz.

" Şu sevgiyi, asla güvensiz yapamayacağına bir inandırabilsek… Güvene de, mücadeleyi asla bırakmayıp sevgiye adeta yapışması gerektiğini, sevgi onu bırakmaya kalksa bile onun daha sıkı sarılması gerektiğini bir benimsetebilsek…"

Bütün bunlar olsa, patikalar yol olur. Gönüller şen olur ama bir yerlerde bir şeyler hep eksik oluyor. Ya da sütten ağzı yanan ayranı üflüyor.

yazmaya devam Turgay. Gayet güzel bir yazı tebrik ederim.

selamlar...

Şu sevgiyi, asla güvensiz yapamayacağına bir inandırabilsek… Güvene de, mücadeleyi asla bırakmayıp sevgiye adeta yapışması gerektiğini, sevgi onu bırakmaya kalksa bile onun daha sıkı sarılması gerektiğini bir benimsetebilsek…

keşkeee diyorum

ve

gerçek sevgi beraberinde güveni ve sadakati de getirir düşüncesindeyim

Turgay Hocam

çok güzeldi konu ve aktarımınız

kutluyorum kaleminizi

saygı ve hürmetlerimle