YAŞADIKLARIMIZ KADER MİDİR?

• 20 Haziran 2012 Çarşamba 10:55:40

Hayatı anlamlı kılmak bizim elimizde mi yoksa etrafımızdaki kişilerin elinde mi buna bir türlü anlam veremiyorum çünkü etrafıma bakıyorumda biz hayatımızla ilgili karar almaktan ziyade başkalarıyla paylaşıp onların bizi yönlendirmesini bekleriz.Bazen hayatımızda o kadar çok gereksiz insanların olduğunu düşünüyorum.Hatta onları hayatımızın merkezine koyup kendimizi o kişinin düşüncelerine,fikirlerine göre yönlendirmesini bekleriz onun dediklerini uygulayarak o kişiyi hayatımızın odak noktası haline getiririz sonra zamanla o kişinin bize değer verdiğini zannederiz ama bu şekilde davranmanın o kişiye duyulan hayranlıktan başka birşey olduğunu düşünmüyorum. Bana göre hayranlık duyduğumuz kişilerle bu şekilde dikkat çekerek onu kendimize çekmemizin çok saçma olduğunu söyleyebilirim.Acaba böyle davranmak bir tür çaresizlik olabilir mi? Az çok düşünüyorum da galiba hayatımızı yönlendirmek bizim elimizde hani kadere inanan kişiler vardır.Hayat ne ise odur ne bir kelime fazla ne bir kelime eksik...Ama öyle zamanlar geliyor ki farkında olmadan kaderciliği savunanlar bile düşüncelerinin dışına çıkabiliyorlar ama bu durumu kabullenmekten ziyade başka anlamlar yükleyerek işin içinden çıkmaya çalışırlar böyle insanların gerçekten acınacak durumda olduklarını düşünüyorum hatta düşündürttüyorlar.İnsanlar neden çevresindeki kişilerin düşüncelerini gerçekleştirmek için çaba harcarlar.Sizce etrafımızdaki kişilere ne kadar değer vermemiz gerekiyor.Ya da değer vermeli miyiz? Peki, neden kendimizi koşulluyup illa ki değer verecek kişiler edinmeye çalışıp kendimizi onlara göre şekillendiriyoruz?
Ben etrafımdaki herkesi dinlerim ama onların beni etkilemesine izin vermem kendi aklımı kullanarak sadece herkesin kendine göre farklı bir ideolojisinin olduğunu düşünür orda konuşulan konun orda kalması için kendimi koşullandırırım hayatımı kimsenin etkilemesine ve yönlendirmesine izin vermem.Şunu anladım ki kimseye gereğinden fazla değer verilmemesi gerektiği konusundaki istikrarımdan asla vazgeçmeyeceğim kanaatinden yana tavır sergilemeye devam edicem olgunlaştıkça belki daha farklı bir düşünceye sahip olacağım ama şu kadarını belirtmek isterim en azından kendi düşüncelerimi uyguluyorum.Kendi kafamda kurgulaım herşeyi.Ben çok şüpheci birisiyim her söyleneni şüpheyle karşılarım ama karşımdakine belli etmeden konu ile ilgili sorulara kendi kafamda cevaplandırır o şekilde kendimi yönlendiririm.Kimsenin beni robot gibi yönlendirmesine izin vermem.Hayatına hiç bir zaman gereksiz insanların girmesine izin vermemelisin çünkü hayatının gereksiz insanlardan değil de sana fayda sağlayan kişilerden ibaret olmasından yana tavır sergilemen gerek sen nasıl isen emin ol karşındaki kişi de senin gibidir.Hani derler ya her zaman karşımızdaki kişi bizim aynamızdır ben buna inanırım .Kişiden kişiye değişen tavırlar sergilerim ne bir gram fazla ne de eksik herkes hakkettiği davranışı benden karşılık olarak alır.Biraz bencilimdir bu konularda -ki böyle olunması gerekiyor,diye düşünüyorum.
İnsanlar ideallerindeki en iyi hayatı yaşama mücadelesinden nasıl vazgeçer? Ya da neden vazgeçer? İdealimizdeki hayattan nasıl kopup sıradan hayatlara razı olduğumuzu ilginç bir örnekle anlatmak isterim.Hindistan’da yabani bir fil yavrusu yakalandığında kalın bir zincir ile kalın bir ağaca bağlanır.Yavru fil kaçmaya çalışır ama kaçamaz.Zamanla kaçma denemelerini bırakır.O ağaçtan hiçbir zaman kurtulamayacağına inanır.Esareti öğrenmiştir artık.Bu aşamada ayağındaki zinciri ağaçtan sökerek,bir odun parçasına bağlarlar.Yavru fil her yürüyüşünde o odunun peşinden geldiğini görünce,hala o ağaca bağlı olduğu ağaçtan kurtulamayacağını düşünerek kaçma girişiminde bulunmaz.Çevrede dolanır ama kaçmaz.Başlangıçta yavru filin kaçabileceğine inancı vardır ama kaçma imkanı yoktur.İkinci aşamada ise kaçma imkanı vardır ama kaçabileceğine olan inancını kaybetmiştir.Çaresizliği öğrenmiş,kaçmasının kensi ellerinde olduğuna inanmamıştır.Hayatı olduğu gibi kabul etmeliyiz ama kabuledilir hale getirmek için de çaba harcamamız gerek hemen pes edip öğrenilmiş çaresizliğe yer vermememiz gerektiği düşüncesindeyim...