Düş(müş)

• 18 Haziran 2012 Pazartesi 11:59:39

Kalbin bir başkasının esiriyken neden benim ellerimde soluklandın ki...
Ne hale getirdiğine bir bak. Acı içinde susuşlarımın beni nasıl yaraladıklarına bir bak. Son nefesimize kadar verdiğimiz savaş yetmezmişcesine, bir de aldığımız yaralara tuz ordusuyla saldıran sevgi düşmanları, can yakmaktan daha öteler. Tek istediğim benim olmandı, sonra senle ıssız yerlerde el ele tutuşabilirdik. Gözlerim daha farklı hayat bulabilirdi gözlerinde. Kahretsin ki suyun düştüğü toprak gibiyim. Çamur oldum. Hangi düşüme el uzatsam kirlenir oldu.
Peki senin bedenin başkasının yanında olmak için can atarken neden benim yanımdaydın ki... Çilekli pastaya çilek olma düşündeydim ben. Gerçekten de düş(müş).
Umarsız kalmak ne denli mümkün olabilir bilmiyorum, sana o kadar alışmışken şimdi senden habersiz ve uzak kalmak bir sızı yaratmış olsa da düşünmeden edemiyorum bilmeme rağmen. Soruyor kendine insan, neden kelimesini boynuna zincir yapıp gezmekten başka çaresi yok.
Senin için bir çok şey yapmış olmama rağmen kıymeti bilinmemiş olmasına rağmen neden hala senin için üzülüyorum bilmiyorum. Neden özlüyorum, bilmiyorum. Zihnimin senle kurcalanması sürekli, bu lanet yolda yürürken adımlarını yanımda hissediyor olmam ya aklın basit bir oyunu ya da seni gerçekten seviyorum.
Yağmurun çıplak ayaklı prensesi, prensini bulmuş olucak ki ; bir çulsuzun kalbini unuttu. Kendi hakkı saydığı gülüşü içinde prensinden artakalan olucağından haberi yok sanırım. Bu seferinde çulsuz da sırtını döndüğünde, ’hayat!. Ne kadar da kötüsün’ diyecek.
Zannetme ki yolun sonu sendin. Yolun başı bile yokken.
’Sönüşü senle gönlümün’ demiştim.
Eğer biri sana bunu yazıyorsa gerçekten, kıymetini bilmelisin. Evet ben yazdım, o ise okumakla kaldı. Çoğu zaman ben yazdım, anlamak için tenezzül bile etmedi. O yüzden bilemedi kıymeti.
Yıllar sonra güvenebiliceğim birini bulduğum için bu kadar abarttım bu sevgiyi, biliyorum. Ta ki yanıldığımı anlayana kadar. Çünkü bana bakan gözlerin ardında hep birileri vardı planları olan. Vakit harcanması gereken kişiler vardı. Oysa ben vaktimi sadece ona harcayabilirdim.
Güvenilir insan bulmak zor, seven insanı bulmak da çok zor. Bu ikisini bir arada bulmak ise mümkün değil sanırım. Çünkü herkesin sevgisinden daha önemli olan vazgeçemeyeceği saçma şeyleri var. Bense bir kere severim ve vazgeçemiceğim tek şey sevgim olur. Ta ki içim acıyıp gözlerim dolana dek. Eğer canımı yakarsan seni sonsuzda hissederim, ama yanımda hep bir başkası olurdu.
Yine de bunlara rağmen, son kez soruyorum kendime.
Neden bir başka kalbin esiri olduğunu bildiğim halde seni sevdim ki...

Bahattin BERKDİNÇ