PAPATYA SOKAĞI
PAPATYA SOKAĞI
Tenim, toprağını özledi Neredesin Züleyha... Rüzgarın dudağında kawa ruhlu bir türkü, Adını sayıklar durur göklere bu ülkü Üç kere üst üste Gönül duvarına takılır isimsiz öykü. Havva’nın diş iziyim yeşil bir elma’da, Yakup’un âmâ gözleriyim Yusuf’un tahtında, Mim ocağında Vurgunum sana hazan yağmurlarında. Sen beni, taş mı zannettin Züleyha! Papatya kokan, mor saçaklı Evlerin balkonundan Kelebekler kaçar ruhuma, Beni yalnız bırakma... Köhne bir yalnızlıkta kalakaldım Züleyha! Beni, bu yalnızlık kuyusunda bırakma Ki yetik bir ezgiyim sesine, Biat ediyorum göğsündeki cihanı yakan ateşe. Sürgüle gözlerime saçlarını Züleyha! Adın, kalbin, nefesin duamda bir olsun Cihan bu göklü müjdeye şahit olsun. Adın muamma bir ağrı gibi Saplanmış göğüs kafesime, Gözlerime mimlenmiş kara bahtın Sızısı daha yeniymiş gibi duruyor İlk heyecanım, ilk zamanım. Dört kutsal kitaba, mezmurlara O mukaddes kente ve arza Yemin olsun ki; Kazınmış yüreğime ismin Züleyha... Kara gözlerinden damlıyor Babil kokulu, Yaşlar bir yağmurlu gecede Kalbe dokunuyor Papatya kokan şehirde Düşler, senin hayalinle... Aniden, Çürür ruhum bu kül karası zamanda, Bozulur zamanın kadranı, Saatler sessizliğe takılır Ç’ölümden kan sızlar tufanla Züleyha! Tenim, toprağını özledi Neredesin Züleyha... LARDES SYMPRA (HABİB YILDIRIM) |