yitiksevdalar

İlk şiirimi gürültülü bir otobüs yolculuğumda yazmıştım. Yükseköğrenim için çok sevdiğim ilçemden, ailemden ayrılıyordum. Biraz da o burukluğun verdiği hüzünle sözcükler adeta taşmıştı yüreğimden.

Dünya kaygısı, hayat kavgası derken 1988 yılında ayrıldığım sılaya dönmek henüz nasip olmadı. Kanlım gibi yakama yapışan gurbetle başa çıkmanın tek yoluydu belki de yazmak, yüreğimdekileri dökmek. Kimi zaman kaleme kağıda küsüp uzun süre ayrı kalsam da, birbirini çok seven iki aşığın nazından öte gitmedi bu ayrılıklar.

Z/amansız gönül kapımı çalıverdi yine heceler. Hayatın her anı güçlüklerle, engebelerle dolu. Ve fark ettim ki yazıyorsam y/aşıyorum. O gün bugün sırdaşımdır kalemim.

Allah izin ve ömür verdiği müddetçe de yazmaya, dost yürekleri ağırlamaya devam edeceğim.