bir gecede okuyup bitirdiğim ruh adam; kendi nefsi ile mücadele eden selim pusat'ın macerasını anlatır.
kitabın başında bir masal anlatılır aslında bu masal selim pusat'ın macerasının özeti gibi..gerçekten mutlaka önyargısız okunmalı.. önyargısız diyorum çünkü atsızı sevmeyen insanlar var..yazarın kim olduğuna bakmaksızın okursanız kitabı çok seveceksiniz..bir erkek, "ızdırap çekiyorum, sen de beni seviyor musun?" diye ağlıyor, bir kadın da buna "sus sus ben de ızdırap çekiyorum" diye cevap veriyordu. kitap bitince insanın kulaklarında çınlayarak kalan cümle..geri gelen mektup ve mutlak seveceksin beni bundan kaçamazsın gibi iki aşk şiirinin yoğunluğu selim pusat'ın ne denli derin bir aşk acısı çektiğini ve bu acıların düşünce yapısına nasıl yansıdığını çok iyi gösterir.bu arada, selim pusat'ın mahkemeye çıkış sahnesi gerçekten çok etkileyicidir... sahne diyorum çünkü kitabı okurken aynı zamanda seyrediyordum.. kafamda canlanmıştı çok güzeldi..

"Eğer kadınsan, tanrıça bile olsan, kaybeden taraftasın."
Ancak bu kabullenen tarafta olduğun anlamına gelmez. "Kirke" gibi, kendini bulma yolunda her şeyi göze alacak güce sahip olduğunu fark ettiğin an kazanan tarafa geçtin demektir.

24 saat dolmadan okuyup bitirdiğim nefes kesen bir distopik kitaptı..
Olağanüstü bir kurgu ve buna bağlı olarak enteresan bir hikaye..Tüm vücudun parçalara ayrılmasıyla elde edilen parçaların, insandan insana nakledilmesi esasına dayanan, ıskartaya çıkarılarak, gerçekleştirilen bir dünyanın sunulması...

— İnsanın bir tutamağı olmalı.

— Anlamadım.

—Tutamak sorunu dedim.

Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz.
Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.

Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine.

Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum:

Gerçek sevgiyi!

190 sayfadan oluşan ve “Kış” ile başlayıp akabinde “İlkyaz”, “Yaz” ve “Güz” ile devam eden bölümlerden oluşan Yusuf Atılgan romanıdır. “Kış”ı okurken kim konuşuyor, kimi anlatıyor, kim kimdir diye anlamaya çalışırken kendimi “İlkyaz”da buldum. Okudukça alıştım, alıştıkça kitabın sayfalarının azaldığını fark ettim. Aylak Adam’ın Ayşe’ye içini dökmesi ile de “ah çocukluk, ah ilk izler! “demeden geçemedim. Aykırı, toplumla uyuşmayan bir karakteri canlandıran Bay C. aslında bendim, aslında komşumdu, aslında arkadaşımdı, aslında herkesten gizlediğimiz içimizdeki biz'di..

190 sayfadan oluşan ve “Kış” ile başlayıp akabinde “İlkyaz”, “Yaz” ve “Güz” ile devam eden bölümlerden oluşan Yusuf Atılgan romanıdır. “Kış”ı okurken kim konuşuyor, kimi anlatıyor, kim kimdir diye anlamaya çalışırken kendimi “İkyaz”da buldum. Okudukça alıştım, alıştıkça kitabın sayfalarının azaldığını fark ettim. Aylak Adam’ın Ayşe’ye içini dökmesi ile de “ah çocukluk, ah ilk izler! “demeden geçemedim. Aykırı, toplumla uyuşmayan bir karakteri canlandıran Bay C. aslında bendim, aslında komşumdu, aslında arkadaşımdı, aslında herkesten gizlediğimiz içimizdeki biz'di..

"Sevmeyi özledim biliyor musunuz? Kayıtsız şartsız bir gülüşü. Olur olmaz yerde ağzıma bir öpücüğün konmasını. Bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü. 'Nerde kaldın' ayazını değil, 'hoş geldin' iyiliğini. Hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını. Kapı zilleriyle telefon lar arasında tükenmeyi. Geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu. Bir gövdenin önünde diz çökmeyi. Kendimi severek yürümeyi kalabalıkta. 'Göğe bakma duraklarını' öz- ledim. Yağmuru kirpiklerden içmeyi. Yumruk kadar bir yüre ge dünyayı sığdırma hünerini. 'Sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım' zenginliğini özledim. Otobüs terminallerinin ayrılıkla dönüş karışım kokusunu özledim. Otel odalarının insanı bir yaprak gibi incelten kederini. Başka kentlere vuran rengini güneşin. Başka sokakların telaşıyla çoğalmayı. Dün yayı yudum yudum aşka çeviren yalnızlığı."