TÜLİN ÖZTUNÇ

“Hayat bize mutlu olma şansı vermedi

sevgili.Biz kendimizden başka herkesin

üzüntüsünü üzüntümüz acısını acımız

yaptık çünkü. Dünyanın öteki ucunda

hiç tanımadığımız birinin gözyaşı bile

içimizi parçaladı. Kedilere ağladık

kuşların yasını tuttuk.Yüreğimizin

zayıflığı kimi zaman hayat karşısında

bizi zayıf yaptı.Aslında ne güzel şeydir

insanın insana yanması sevgili. Ne

güzeldir bilmediğin birinin derdine

üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün

hayatımda hep üzüldüm hep yandım.

Yaşamak ne güzeldir be sevgili.

Sevinerek severek sevilerek düşünerek

ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak

hayatın.”

Manevi değerlerin, insani erdemlerin,

ahlaki güzelliklerin önlenemez bir hızla

dönen çıkar çarkında acımasızca

öğütüldüğü ve hemen her şeyin

dokunulmayacak kadar kirlendiği

günümüzde ‘insanın özünü’ ne güzel


özetlemiş kendi insan yüreğinin

dokunaklı serzenişleriyle Yılmaz Güney.

Benim yürek sesimi de olduğu gibi

içinde barındırdığına inandığım bu

satırlar dilime her dolandığında

yüreğimi alır taa nerelere götürür…