Thesephiroth

Bir şeyler yazacaktım kendi halimde. İnsan kendisi hakkında çoğu zaman dürüst yargılamalar yapamıyor. Lise 1.sınıfta 1 aylık bir ateistlik evresi yaşadım. Ama imanım bu buhrandan kurtulmamı sağlayacak muhkemlikteymiş. Fakir mi fakir bir ailenin ortanca çocuğuyum(Fukara edebiyatı yapmakta üstüme yoktur bu yüzden). Hayatta hiç bir şey başarmak istemeyen ve başarısızlıkla özdeşleşmiş bir kimseyim aslında aileme göre. Tembellik temel mizacımdır. "Ben bu dünyaya kölelik yapmaya gelmedim" düşüncesi beni sonsuz bir uyuma ve yataktan çıkmama isteğine itti. Halen 23 yaşımı 24 yaşıma bağlayan bir evrede seyderiyor hayatım. Lise mezunu olup hiç evlenmemiş ve evlenmeyi bir 2000 yıl daha aklından geçirmeyecek kadar aşığım bekarlığa. (Annem hayatta olduğu sürece tabi ki.) Bir hukuk bürosunda katiplik yapıyorum. Tüm psiko-manyak ruhlar gibi işimden nefret ediyorum. Çalışmak istemiyorum ama bu çalıştığım gerçeğini değiştiremiyor ne yazik ki. Yarım yamalak olaraktan İngilizce bildiğim söylenebilir ama bu seviye hiç bir zaman işime yaramadı. Şimdilerde Fransızcanın karanlık sokaklarını arşınlıyorum. Çat-pat Arapça bilmekle beraber az biraz da Farsçaya aşinalığımız vardır. İspanyolca ve İbranice öğrenmek istiyorum. Sadece istiyorum(Bunun için kılımı bile kıpırdatmam) Konya'da yaşıyorum,Antalya'yı hiç sevmiyorum, Istanbul'dan korkuyorum, Ankara'dan hazzetmiyorum. Bir gün, günün birinde Tanrı eğer kader kalemiyle alnımıza "ebediyet sürünsün mel'un herif" diye yazmamışsa, zengin olacağım. Para zerre kadar önem arzetmiyor hayatımda ama onun peşindede koşmak istemiyorum. Babama soruyorum "Mısır taraflarında akrabalarımız var mıydı?" diye olumlu bir cevap alacağıma inanmadan, elimdeki son umutları tüketmemek adına. Sıradan bir hayat yaşamak istemiyorum. Benim istediğim kendimi tatmin etmekte değil. Az buçuk ucuz tarafından mürekkep yalamışlığımız var.(pek belli etmesem de). Ama kimseye bir faydam dokunmuyor bu babtan. Kısaca meşrebimizin istidadı naçisane mevleviliğedir. Aşk örsünde bela çekiciyle ezilmiş kafamız...