Terdem

1984 Yılının 81. günü, annem Çarşamba pazarında fellik fellik çarliston biber ararken güç bela yetiştirildiği hastanede insanlığa bir hayır işleme adı altında dünyaya gelme gafletinde bulunmuşum. Hava soğukmuş. Gelecekteki günah ve sevaplarımın terazisi kurulmadan önce tartıya konulduğum an hayatın ne kadar bıçak sırtı gibi olduğunu anlayıp yırtmışım ortalığı. Babamın memuriyeti nedeni ile tırım tırım kayıp şehirlerin sınırlarındaki okulları dolaşmışım. Buna hiperaktif DNA hücrelerim de eklenince extra değişiklikler de eklenmiş bünyeme ama işine geldi mi akıllı kız mahlası hep yakıştırılmış. Ukalaları sevmemişim, hala sevmem ya, haddini bilmezleri de, şımarıkları tırnak törpüm olarak kullanıp yüzlerine gülerken küfredip arkalarından tek kelime etmemişim çoğunun aksine, çok bilmişleri kötek ile deve hendekten atlatılabilir teorisine tabi tutmuşum. Bunları yaparken bir bakmışım üniversite de bitmiş anam karşıma dikilip artık çalış para kazan düş yakamızdan demiş. İş bulma çabaları arasında isyan bayrağının renklerini ezberlemişim. Yetmezmiş gibi günlüğüme karaladığım bir çok satır yakalamışım. Hep -mış derim ölüpte öteki taraftan sesleniyor gibi. Evet. Siz öldünüz ve ben bu taraftan konuşuyorum aslında ruhunuza dua eşliğinde. Kuş misali göklerde, eve vardığımda artık evlen be lafından uzak yorgun bir kırlangıç misali çalışıp hayata katılıyorum. Ben kim miyim? Beşamel sosu! Ayarımı tutturamazsan, bozulur...