Yalnızlığı seviyorum.
Çünkü hiç kimse canını acıtmıyor, yaralamıyor beni.
Özellikle geceleri daha bir seviyorum, çünkü kendimi dinleyebiliyorum. Yıldızların ışıltısına kapılıyorum.
Ve o ışıltılar arasında, yalnızlık bana en samimi sırdaşını sunuyor; ne yargılıyor ne de koşuyor peşimde. Gecenin sessizliğinde, kalbimin en derin köşesine dokunabiliyorum, çünkü dış dünyanın gürültüsü yok artık; sadece kendi nefesimi duyuyorum.
O sessizlik içinde kaybolurken, düşüncelerim bir nehir gibi akıyor; bazen hırçın, bazen sakin. Kendiyle yalnız kalan insan, aslında kendini tanıyor, belki de en çok o anlarda gerçek yüzüyle karşılaşıyor. Yalnızlık, bir pranga değil, bilakis bir özgürlük; sınırları olmayan, yalnızca kendine ait bir dünya.
Ama bazen de en derin yalnızlık, en keskin acıyı taşır içinde; çünkü yalnız kalmak, insanı en çok kendi gölgeleriyle baş başa bırakır. O gölgelerle savaşırken öğrenir insan hem sevmeyi hem de affetmeyi; en çok da kendini.
Ve o içsel savaş, bazen yorgunluk getirir; ama aynı zamanda güç de verir. Çünkü yalnızlık, insanı en saf hâliyle yüzleştirir kendiyle. Başkalarının kalabalığında kaybolanlar için belki anlaşılmaz bir haldir bu; ama yalnız kalan bilir, en derin yaralar orada iyileşir.
Yalnızlık bazen bir öğretmendir; sabır, dayanıklılık ve kendini kabullenmeyi öğretir. Dışarıdaki dünya ne kadar karmaşık, ne kadar gürültülü olursa olsun, insanın kendi içinde bulduğu huzur, onun en gerçek zenginliğidir. Kendiyle kurulan barış, en büyük zaferdir.
Belki de yalnızlığı sevmek, kendini anlamanın ilk adımıdır. Çünkü insan, başkalarının gölgesinde değil, kendi ışığında yürüdüğünde gerçekten özgür olur.