Osman Palabıyık

Tarihi yazanların değil yaşayanların başarılı olduğu bir zaman içinde 96 Eylül'ünde bir çığlık bastırdı dünyaya.
Geceleri uykuları yarım bırakan
Gündüzleri işlerden alıkoyan.
Zamana karşı mücadelede hep ters düşüp kendisini kanadı gözyaşlarıyla.
İstanbul yolu gözüktü 6 yaşında.
Yolun sonun varıldığında kalbinin tek gıcırtısı "gurbet"ti artık.
Yollar uzadı, havalar soğudu ama insanlar kadar değil. Günlere gecikildi kimi zaman yaşamak için.
Güneşi hiç aldatmadığı günlerin birinde Haziranın ortasında, kalem kâğıda sarıldı.
Bir serüven başladı ve yaraları kanayarak, hataları soyunarak vira dedi-Aşk
"Rengârenk yaşamayı severdi. Ve siyahta bir renkti kalbiyle örtüşen."
Beyazın doğurduğu o kadar renkten siyahla bütünleşti, geceyi seçti yazmak için
Kendini yaşamak, kendini öldürmeye eşdeğer. Büyük bir değişime sürüklüyor, insan ve zaman
"Bu kez çok sustum, duydun mu?" mısrasıyla sustu tüm şiirlerinde ve devam etti yaşamaya
Şimdi ne mi oluyor
Zaman ayarı bozulmuş insanların patlamasını bekleyerek yaşıyor, şiir dolu sayfalarda