Nizeral

Bazen öyle de zor geliyor ki yaşamak, öyle kasvetli, öyle içine kapanık.Sanki gökyüzünde kara bulutları tek gören benmişim gibi de yalnız. Tepeme çökmüş gibi kutlu dostum. Yaşama sevincim, hırsım, amaçlarım, bedenimin çatısını tutan ruhum çıkmış gitmiş de haberim yokmuş. Sahi ne zaman bu kadar yoruldum bu kadar boşverdim ki ben? Manevi bir açlık mı köreltti bu kadar beni? Kimbilir belkide şeytanın dahi benimle ilişiği kalmadığı için böylesine muğlak ve böylesine duygusuz kalmışımdır. Bir zamanlar bu beden iblisle meleğin savaşına ev sahipliği edecek kadar değerliyken, şimdi şeytan bir uşak olarak bile kullanıma açmıyor. Yaşama dair hayallerim bir kaç dakika ötesine geçmiyor tek hücreli gibi yemeğe uzanıyor sadece kolum ve belleğimin dehlizlerinde üstüne katran dökülmüş bir kaç mısra ışık oluyor gözlerime. Bıkmışım, bitmişim, kaç defa geldim aklıma, kaç kez tacımı aradım köhne ruhumda. Heyhat! Kaç yeni başlangıcıma eski harflerle önsöz yazdım. Olmuyor, bir parça ışık refle verip silinip kayboluyor. Umut kaybetme ihtimalinin olduğu yerde vardır. Enkazın içinde ki kaybımı bulup yeniden kaybetme ihtimalini yaratmaksa; öyle soğuk öyle uzak görünüyor ki... Yalnız dilimde bir ismin tadı kalmış, kendi kokum gibi hissiz ve her zaman orada olduğunu bildiğim. Bir gün yeniden kafa tutarsam eğer bilin ki bir ölümün ardından doğmuşumdur... Ve öyle de ötelerdeki ölüm o tat öylesine orada ki.