neyira

18. yy'da yaşamış şizofren bir çocuktan ödünç aldım bedenimi- evet o zamanlar içime mefistonun yuva yaptığını sanıp kaçarlardı benden- . ruhumsa azrailin ilk kez yeryüzüne inişine denk. ruhumla bedenim ilk kez bu yüzyılda buluştular ve üzgünüm ki, artık bir cümlenin benden öncekiler tarafından sana söylenmediğinin garantisi yok elimde. eğer gök kubbenin tavanına ulaşmamış ve paşaya kelle yetiştiren bir yolcunun bile aklındaki katil sıfatlarını bir kenara bırakıp benim sıfatlarımı yüklenebileceği bir kaç cümle çalabilirsem harfleri mumyalanmış bir alfabenin içinden, o zaman ertesi sabah kendinden saklanmıyacağım çünkü saçmaları sapanla avlamaya çalışan bir velet olmayacak içimde. karmaya inanmam ve ne yazık ki bu, kendinden vazgeçtiği bahanesiyle bir ütopyanın arşivine kaldırılmış bir hikaye..