nevzat uçar

14 Aralık 1952 Malatya Arapkir doğumluyum.
.
Ailemin İstanbul-Feriköy de ikamet ediyor olmasından dolayı bende dört yaşıma yani ayrılık öncesine kadar orada büyüdüm. Sebebini hala bilemediğim bir ayrılık sonrası Çaresiz kalan Babam beni Amcamla birlikte Malatya ya gönderdiğinde henüz beş yaşımda bile değildim. Hayatın acımasız labirentine düştüğümüzü Babamdan ayrılıp ikinci mevki bir Tren kompartımanın da Malatya ya doğru seyahat ederken anlamıştım Ayrılık sonrası Amcam beni Malatya ya götürdü Zaman içinde oradaki yaşantıma alışarak yaşamaya başladım. İlk ve ortaokul tahsilimi orada okudum ve yıllar sonra Babam Malatya ya gelerek işlerinin bozuk olduğunu İflas ettiğini öne sürerek Rahmetli Kardeşimi de bir süreliğine yanıma getirmişti. Bu beni çok etkiledi Okulu bırakarak İstanbul'a dönmeye karar verdim. Amcam da ısrarlarıma dayanamayarak Bizi Otobüse bindirerek İstanbul'a yolladı. Daha on üç yaşımda hayatla yüzleşerek çocukluğumu yaşamadan ev ekonomisine yardım etmeye başladım. Babam evlenmiş ama bana söylenenlere göre Annem de ölmüştü. Hayat zordu geleceğe dönük hiç bir plan yapmıyor günü yaşıyordum. Sevgi denilen olguyu bilmiyor tanımıyordum. Çıraklık da geçen yıllarım ve hayata tutunamadığım ıskalanmış zamanlar yaşıyordum Hiç oyuncağım olmamıştı mesela çocukluğum uçmuş gençliğim heba olmak üzereyken Askerliğim geldi çattı.

Daha önce yanında çalıştığım uzak bir akrabamızın veda etmek için gittiğimde.. Annemin ölmediğini hatta yıllardır beni aradığını öğrendim. Yeniden doğmak buydu benim için. Annemin akrabaları telefon aracılığı ile Anneme ulaşarak temas kurdular ve Kalabalık bir akraba topluluğu önünde dört yaşımda ayrıldığım Annemle yirmi yaşımda sarmaş dolaş buluşarak Asker oldum. Annemi bulmak yeniden yaşamaya başlamak gibi bir şeydi Hayata daha bir başka gözle bakıyor geleceğe dair umutlar besliyordum İşte o dönemlerde içimdeki ilham beni kâğıda ve kaleme yöneltti 1972 yılının Aralık ayın da ilk şiirimi yazdım arkadaşlarım çok beğendi. Bu bende yazma isteğini kamçıladı adeta. Pek çok şiirimi kaybetmeme rağmen elim el verdiğince, dilim döndüğünce yazmaya çalıştım. Askerlik dönüşün de Annemin yaşadığı muhite yerleşerek İstanbul Tuzla da yaşantımı sürdürdüm. Her zaman olduğu gibi hayata karşı direnerek kimselere minnet etmeden yaşadım.

Sıcak bir yuva özlemiyle Çocuklarımın Annesi eşim Nevin hanımla evlendim Asuman ismin de bir Kızım ve Ozan isminde bir Oğlum var.

Şimdi Emekliyim, Oğlum Ozan dan

Ecem ve Eymen isimli iki de Torunum var.

.

1996 Yılın da. Üç ayrı yarışma da

BEN SEVERSEM

BENİ BENİMLE BIRAK

AYRILIKTAN BAHSETME İsimli şiirlerimle Türkiye üçüncüsü oldum.

1997 yılında yazdığım UNUTTUM Adlı şiirimle Türkiye ikincisi oldum.

* UNUTTUM. *

Senden sonra,

Keskin bıçak gibi,

Çapraz sevdalara sırt vermişim.

Her birinin izi daha dün gibi acı verir canıma.

Yanmaktan köze dönmüş yüreğimin

Dayanacak gücü kalmadı gitmelere

Zamansız ağardı saçlarım tel tel,

Tez kırıldı kolum kanadım...

Ne zamandır bir dost ’tan mektup almadım,

Telefonum çalmaz oldu ne zamandır.

Biliyor musun?

Ne zamandır gece ile gündüzünde farkı yok benim için

Saksıda Begonyayı sevmedim nicedir,

Kırmızı bir Gül’ün dikenleri batmadı ellerime

Ya ben sevmesini bilmedim,

Ya sevdiklerim değerini bilmedi

Neden hep terk edilen ben oldum anlayamadım.

Şimdi.

Yalnızlar Mahallesi, Hasret sokak,

Hüzün aprt.da oturuyorum...

Ara sıra özlemler sahilini de gezmeye gidiyorum..

İnan ki..

Çayıma tat veren şeker gibi özledim seni

Sanki doğduğum günden beri sensizim.

Bazı geceler rüyam’da bana geliyor gibisin

Yüzünü hayal ediyorum biçimlendiremiyorum

Sesinin tonunu hatırlayamıyorum

Sahi sen..

Esmer’miydin-Kumral’mı?

Adın neydi senin Sevda’mı-Canan’mı?

İnan bana sevgili...

İnan bana. Onu bile UNUTTUM

18/Şubat/1997.
-

Not: Şair, Yazar ve Bestekarlar Derneğinin düzenlemiş olduğu yarışmada Türkiye 2.olan Şiir’im..

Ayrıca MESAM tarafından da ödüle layık görülmüştür.23/Mayıs/1998
.
İki şiir kitabım var.

1-''ONLAR GİDERKEN BUNLARI BIRAKTILAR''

2-''BIÇAK SIRTI SEVDALAR''

-
............Ahmet Nevzat Uçar.
-
-