Âmâ Kalem

Ben kimmiyim?
Gök yüzünün beraklığını,
Esen rüzgarın narinliğini,
Toprağın sertliğini aldım.

Seneler önce buldum kendimi,
Yusuf misali kuyunun dibinde.
Kaplamıştı etrafımı ateş çemberi,
İbrahim misali ateşin içinde.

Dilime dolanmıştı dışa vuramadığım her cümle,
İçimi kemirirdi gem vuramadığım her hece.
Karanlığa ve yalnızlığa büründüm gittikçe,
Kar yağardı saçlarıma her gece...

Onlarla tanıştım bir gün,
Biri ağaçın oyulması ile içine kurşun koyula,
Diğeri yine ağacın inceltilmesiyle yapılan.
Biri kara biri beyazdı, ikiside benim için candır...

Dilime dolananlar çözüldü birer birer,
Ne varsa döküldü içimden teker teker.
Artık cenk meydanlarında bir yiğidim,
Defterim kalkan, kalemim zülfikar...

Ben kimmiyim?
Yaşadıklarıyla olgunlaşan,
Her düştüğünde eskisinden daha güçlü ayağa kalkan.
Ve her seferinde kalemi daha çok güçlenen.

Çevresindekilerin ne olduğunu anlayıp,
Ona göre ifşa eden.
Hayalindeki gülünü mumla arayan,
Bunun için sabır taşını büyüten.

Tepesine sis çökmüş bir dağa,
Hiç durmadan tırmanan.
Orada gülünü bulacağına inanıyor,
Bu umudunu hiç yitirmiyor.

Gül o tepete buna gönülden emin.
Sürekli yaralanmaktan bıkmış,
Yanlış sevdalardan yorgun düşen,
Bu yüzden sürekli sabır eylemiş.

Kalbini derin bir uykuya yatıran,
Mecnun gibi yollara düşen,
Leylasını bulmak için uğraş veren,
Zamanı geldiğinde kalbini derin uykusundan kaldıracak..

Ben kimmiyim?
Gönül kapısını her dayim açık tutan,
Doğru gülü bulana dek,
Gönlünden geçen sözü yutan.

Zalimlere karşı boyun eğmeyen,
Kalemiyle onlara direnen.
Gözünden ışığı eksilmeyen,
Sabrıyla sıkıntıları yenen.

Ey cümlelerimin ulaşan er kişiler...
Anlayın bu Âmâ nın halini,
Bu yazdıklarım hep içten.
İnanmayan varsa gelsin baksın...

Görmediklerinizi görür bu Âmâ,
Ve gördüklerini yazar Kalem.
Var her satırında bir mana,
Anlatmasın bana boş şeyler elalem...