Tarihi romanlarına aşina olduğum yazarın bu kitabı günümüz ve geleceğimizle ilgiliydi. Kendi hırslarımızın kurbanı olmaya devam ettikçe dünyamızı tükettiğimizin farkına varamıyoruz. Ütopik de olsa birilerinin gelip bizi içine düştüğümüz bu cehennem çukurundan çıkarmasını umut ediyoruz. Bu umut içinde bile hala düşüncesizce, yarınlar yokmuş gibi yaşamaya tüm kaynakları ve imkanları sonuna kadar bilinçsizce kullanmaya devam ediyoruz. Yardım çığlıklarımızı ise elimizdeki küçük makinelerden koltuklarımıza uzanır vaziyette atıyoruz. Gezegenimiz ölüyor. Biz yok oluşun eşiğine sürükleniyoruz. Öyle bir haldeyiz ki hem sorunun kendisi hem de çözümün efendisiyiz. Ancak ikisinin de farkında değiliz. Bu roman bende tam olarak bu düşünceleri uyandırdı. Yazarın muhteşem hayal gücünde dünyamız, nükleer yok oluşun eşiğine geliyor ve kendilerine Empedokles'in Dostları diyen gizemli bir grup henüz bilmediğimiz bir teknoloji kullanarak bu kötü gidişata bir dur demek için saklandıkları yerden çıkıyorlar. Tüm bunları sessiz sakin bir adada kendini izole etmiş yalnız bir adamın günlüklerine aldığı notlardan öğreniyoruz. Amin Maalouf tarihi kimliğinin dışına çıkmış ama yine harika bir eser yaratmış.