150 yıllık bir kavganın, hainliğin, alçaklığın, mandacılığın türbe yeşili tonunun nasıl satılık olduğunu, dönen türlü ketenperenin günümüze yansımasının atılan ilk tohumlarının hangi şartlarda atıldığını görmeniz bakımından gerçekten net bir eser. Aslında yeşil kuşağın, Komünizm denen safsatanın net yenilgiye uğramasıyla hangi misyonlar edindiğini(90'lar itibarıyle özellikle) çok net gözler önüne seriyor. Uğur Mumcu'nun Rabıtası ile daha da anlam kazanıyor kitap, bunu da ayrıca belirtmek isterim.

Hakan Günday'a söyleyeceğim pek bir şey yok ama bu kitap aşırı overrated bir kitaptır. Romanlarda kurgu çok önemlidir. İki tane adam çıkıyor, dünyanın dört bir yanında uyuşturucu ticareti yapmaya başlıyorlar. Adamın bir taraflarından kilo ile kan alırlar... Bırak başka ülkeyi, Dolapdere'de kalkış, bir gün 3 tane sokak çocuğu sayısız delik açar vücudunda 5 kuruşa. Yani öyle kolay değil o işler. Kitabın bir bölümünü çok gençken yazıyor. Hadi kurguyu da o gençlik heyecanına verelim... Ama yaş aldığı zamanlarda yazdığı bölümlerde de tutup kitabın ana karakterlerini bir ülkede kendisiyle, yani Hakan Günday ile karşılaştırıyor, meşhur bir yazar olarak. Fecaat. Egosantrizm, yağır yağır... Araya bir kaç aforizma sıkıştır, yargı dağıt, kurguyu boş ver... Malafa bu kitaptan kat kat daha güzeldir.

Bırak şu maddeyi, boğ şu ölçü dehanı, doy şu fizik ve matematik tecessüsüne, kov şu kemiyet fikrini, dal kendi içine, koş kendi kendinin peşinden, bul onu, bul kendini, bul ruhunu, bul, sev, bil, ân, gör, kendi içinde gör Allah'ını. Kendine dön, kendine bak, kendine gel. Aptalca bir konfor aşkından doğduğu hâlde her biri daha korkunç bir dünya harbi hazırlayan teknik mucizelerinin yanında, senin iç zıtlıklarını elemeye yarayacak ve seni kendi kendinle boğuşmaktan kurtaracak ruh mucizelerini ara. İnan manevilere ve mukaddeslere, inan! Onlar hakkında bu kadar küçükçe düşünmekten utan! Her sezilen derinliğin ifşa ettiklerini düşünmekten bile seni alıkoyan tabiatıçı metotlarını fırlat ve bitlenmiş elbiseler gibi at. Ortaçağ papazında haklı olarak ayıpladığın dar kafalılığın anlayış sınırlarını daha fazla darlaştıran beş duyu idrakinin kapalı dünyası içinde kalma:
Arşı geç, ferşi atla, sidreyi aş
Gör ne var maverada ibrethîz.