HAYATIM

Altı üç bin dokuz yüz elli sekiz,
İlim Hatay ilçem İskenderun,
Anam Cumhuriyet öğretmeni,
Onunla gururluyum,
Hiç tanımadım babamı,
Ondan sorunluyum.
Demem şu dur ki ben,
İki, memurun son çocuğuyum.

Okumayı öğrendiğimde İskenderun’ lu yum,
Sonrasında Adana yıllarıyla gençliğim,
Seksen Eylülü’ nün ,
Yetmiş sekiz kuşağı mağduruyum.
Ama ben hep gururluyum.

Yaşadım bir dönemi alnımın akıyla,
Eğilmeden, bükülmeden,
Yaşamadım kendimi desem de,
Düşüncelerimden hiç de taviz vermeden.
Uğrunda ölenleri,
Acı işkence eziyet çekenleri, incitmeden.

İki çocuk saldım dünyaya,
Bir de kara toprağa.
Emekli oldum kamu dedikleri kurumdan,
Bir hırka ile bir lokma dan fazlası,
Çıkmadı hiçbir zaman bohçamdan,

Ölümü beklerken bir köşesinde yaşamın,
Ne üretebilirsem kabul edilir umarım.
Ben bu ülkede sevseniz de sevmeseniz de,
Bir canım.
Elimden gelen budur.
Bu kadar dır benim hayatım.

Faik; (06.03.1958) 09.04.2010 İskenderun