KADER

kader denilen buysa
boyun eğmişiz
1960 gibiymiş yıllar
bir yaz günü sıcağı
tarla dönüşü
toprak damlarda doğmuşuz
İki taş arasında kesmiş
göbek bağını anamız
bıkana dek emmişiz
yıkanmak ne ki gardaşlık
büğetlerde çimmişiz
bitirince ilkokulu
parasız yatılılık sınavı için
ilk kez şehre inmişiz
ve şehirde
dayımın oğlu Nazmi
uzaktan gösterince denizi
otlak çayırı sanmışız.
o yıl
kazanınca sınavı
kaderin direncini kırmışız
ve dahi birçok ilki
o yıllarda görmüşüz
ve sonrası muhtelif
hayat olmuş bir telif
ödentisi bitmeyen
öğretmenim
döndüm köye
ve gemi vurdu karaya
umutsuzluk olamazdı
çalışmak bize farzdı
anamızdan emdiğimiz süt
yoksa helal kalmazdı
işte
o günden bu güne
“karınca kararınca”
çalıştık biz
hayat denilen
kör düğümü çözmeye
…….


17.05.2004
Antalya
Sıtkı ÖZKAYA
.