Tek başımaydım ateşin başında, doğudan ağaran bir gök. "Amma içmişim," dedim. "Uyanın! Haydi uyanın!" diye haykırdım. "Haydi, horozlar ötmeden! Lamı cimi yok! Haydi kızlar kadınlar! Afişteler! Kancıklar! Pezevenkler, hıyarlar! Koşun!" Sonra birden insanların acınasılığına dair son kerte yoğun bir duyguya kapıldım; kim olursa olsunlar, yüzleri, acıyla büzülen ağızları, kişilikleri, neşeli görünmeye çalışmaları, ufak tefek huysuzlukları, başarısızlıkları, hemen unutuluveren soğuk, hava cıva nükteleri: Ah, ne diye, ne diye? Biliyordum sessizliğin sesinin her yeri örttüğünü, heryerde herşeyin sessizlik olduğunu. Ya birden uyansak da, bu ve şu dediğimiz şeylerin aslında bu ve şu olmadığını bir görüversek? Yalpalayarak tepeye koştum, kuşlar selamladı beni, yerde birbirlerine sokulmuş yatanlara baktım. Bu saçma yerküre serüvenine benimle birlikte kök salan bütün bu tuhaf hayaletler de kimdi? Peki ben kimdim?

Doktoru kendisine sürekli olarak “sen normalsin” diyordu; “Bingo! normalim” dedi Allen, o zaman durum çok basit, “ben normal olansam dünya delirmiş durumda.

Çünkü benim ilgimi çeken insanlar deli olanlardır, yaşamak için deli olan, konuşmak için deli olan, her şeye aynı anda ihtiras duyan, hiçbir zaman esnemeyen ya da sıradan bir şey söylemeyen...