Ben o kadar seviyorum ki edebiyatı onun aşkını anlatamam size... Kelimelerim yetmez... Ben bu kitabı ilk okuduğumda başlarında bu ne saçmalık dedim... Ne salakmışım... Kitap değilmiş bu Mevlana'nın yaşarken tuttuğu günlüğüymüş meğer... Kitap diyemezsiniz siz buna... Çok başka bir şey çünkü bu... Ben kayboldum içinde bir ara okurken arkadaşım bana seslenmiş... İnanın duymadım... Ders zili çaldığında söyledi bana, dalmışım dedim... İnsan kitap okurken ağlar mı hiç... Ben ağladım işte... Ama ben Mevlana değil Şems oldum... Okudukça bir garip oldum... Okumayanlar için söylüyorum... Biraz olsun temiz hava gitsin istiyorsanız ciğerlerinize... Kendinizi en mutlu hissettiğiniz yere gidin... Ve orada okuyun bu kitabı... Gittiğiniz yer neresi olursa olsun korkmayın... 5 dakika sonra Şemsin Mevlanayı durdurduğu yerde kalabalığın içinde bulacaksınız...

Bu kitap okunmaz... Yaşanır sadece... Ben okurken içinde kayboldum... Adeta Şinasi oldum... Peyami Safa oldum... Onun kaleminden çıkan Şinasi oldum... Ben Üstadın Kalemde saklı oğlu oldum...