yıllardır merak ettiğim fakat henüz okuduğum kitap.
dorian güzelliği ile, portresini çizen ressamı ve ressamın arkadaşını çok etkiler. portresinde kendi güzelliğini keşfeden ve kendine duyduğu hayranlıkla içten bir dilekte bulunan dorian’ın hayata bakışı ve yaşam felsefesi tümden değişmiştir. ( diyeceğim ama aslında bir felsefe ve bakış açısı edinmiştir demek daha doğru olabilir.)

döneminin diğer asilzadeleri gibi davetten davete koşmak, güzel giyinip, güzel yiyip içmek, burjuvazi sohbetlere eşlik etmek ve yuva yıkmak dışında başka da bir şeye kafa yormayan asilzademiz, dileğinin gerçekleşmesine önce çok sevinse de sonraları bu durum canını sıkacaktır.
ki onun gibi bir asilzadenin canının sıkılması onun için ne büyük felakettir bilemezsiniz, doğallıkla.

:)

kısa bir kitap, okunabilir bence.

ikinci kez okudum yakında. her bir karakter toplumun bir kesiminin vücut bulmuş hali aslında. psikolojik betimlemeler çok iyi ve samim karakterinin zihninde yarattığı simeranya ( yanlış yazmış olabilirim) ideal bir toplum üzerine çok ayrıntılı düşünülmüş bir ütopya.

ister miydim öyle bir ülkede yaşamak? sanmam.
zaten samim’in analitik düşünce yapısı en sağlıklı insanı verem eder:)
samim kötü biri midir? asla.
yalnız sıkıcı olduğu kesin.
onun yerine yemekle aşk yaşayan ve midesinden başka pek bir şeyi düşünmeyen besim kesinlikle daha sempatik bir karakter.

konuyu çok dağıttım. bence kitap çok iyi. okuyun:)

okumayan ziyandadır, o kadar diyorum:)
yönetenler- yönetilenler, düşünenler- düşünmeyenler, kraldan çok kralcılar vs. her karakter nasıl tanıdık inanamıyorsunuz.

livaneli bu eseri için “en politik romanım” demiş ve bunu o kadar anlaşılır, sade bir biçimde yapmış ki, hayran kalmamak mümkün değil.
bir ütopyanın distopyaya dönüşmesini anlatıyor roman. aslında hayatın ta kendisi!

kitap üç ayrı hikayeden oluşuyor; hepsinin ortak noktası tabii ki işlenen cinayetler:)
başkomiser Nevzat’ın özel hayatından da daha çok kesitler var bu kitapta. ülke gündemini olayların dışında tutmamış bu sefer. belki yakın tarihte yazıldığı için ben o gözle okudum, bilemiyorum. Özellikle mültecilere, toplumun ve kendisinin bakış açısını da çok göze sokmadan satır aralarına yedirmiş usta kalem.daha derinlemesine işlenmiş romanlarına alışkın olduğum için çok fazla sarmadı beni ama; okunmaz mı, okunur bence.

bu kitap öyle çok etkilemişti ki beni; sonrasında bir deneme yazmıştım hatta.
dingin bir hayat süren insanların, muhtemelen içinde fırtınalar kopmuştur öncesinde.sade- anlaşılır bir dili var yazarın ama sıkıcı ya da monoton değil. yormayan bir merak duygusuyla okutuyor kendini.

Henüz '' Eh, işte'' diyebileceğim bir romanını okumadım Ahmet Ümit'in.

Sultanı Öldürmek romanını yakın zamanda ikinci kez okudum, aynı merak ve heyecanla.

Tanıtım yazısında kitapla ilgili geniş bir açıklama yapılmış zaten. Kişisel olarak söyleyebileceğim şey, şüphenin ve kendini koruma güdüsünün ne kadar güçlü olduğunu, insan beyninin kapasitesini nasıl zorlayıcı etkenler olduğunu, bu kitabı okurken daha iyi fark ettiğimdir.

Tarihle ilgili diyaloglar, meraklısı olmayanları biraz sıkabilir. Bu da -naçizane- kitapla ilgili eleştirim olsun.