Ahmet ARİF bir satır başıdır hayatımda.

On dokuz yıl önce, daha on dört yaşımda, bir kitapçı vitrininde tanıştık onunla.
Memleketim Erzurum'da okuldan kaçtığım bir gün ellerim ceplerimde dolaşırken o kitapçının vitrininde üzerinde 'hasretinden prangalar eskittim' yazan kitapla karşılaştım. Cebimdeki bütün paramla kitapçıya girip kitabı istediğimde ''ne yapacağsan ki bunu, bu yassağ kimse görmesin bari'' diyen ve beni irkilten bir adam. Kitabı alıp çantamda saklayarak evin yolunu tuttum. Okuldan kaçan biri için ne kadar garipti oysa, bir kitabı okumak için deli gibi sabırsızlanmak.
Her ne ise başınızı ağrıtmayayım. İşte on dokuz yıl önce o kitapçı vitrinin önünde başlayan şiir serüvenim devam etmektedir.

Eski bir şiirimin bir kaç dizesini sizinle paylaşmak isterim, affınıza sığınarak...

Bir kez üşümüştü elleri çocukluğumun
bir yanı hep eksik ve hiç büyümemiş!

duvarları buz tutmuş, ahşap evlerde
okuduğum kitaplarda üşüyen parmak izlerim
ve Ahmet ARİF’in hasretinden-içimde eskiyen prangaları tanıktı!

hep tek başıma-bir doğum günü pastasının üzerinde
üflediğim mumlar tanıktı ve sanıktı- paslı yalnızlığım
’tez büyü beni bu acılardan kurtar’
diyen anamın kısık, yorgun ve o ümitsiz sesi tanıktı!

Belleksizleşmemek ve yabancılaşmamak ümidiyle....

ŞİİRLE VE DOSTLUKLA...