YÜREĞİMİN ADI SEVGİ
1957 yılının 5 Haziran günü doğmuşum...
Annem hep anlatır.
Günlerden çarşamba.
İnsanın içini ısıtan güneşli bir haziran sabahı...
Belki de içimdeki aydınlık hep bu yüzden..
Onun içindir ki yüreğim hep sıcacık...
Sonra;
Ben olduğumu bildiğimden bu yana, her başlayan yeni güne mutlulukla ‘’Günaydın‘’dedim...
Ve yine her sabah, içim içime sığmayarak öğrencilerime koştum..Onlardan hiç sıkılmadım...
Günün birinde her biri karşıma çıkıverdiler...Diktiğim fidanlar ne de güzel yeşermiş, nasıl da serpilip gelişivermişler...Gözlerime inanamadım... Gururlandım..
Eşim ve çocuklarım...Yaşamım onlarla daha bir güzel, daha da anlamlı..
Yüreğimde tek bir sözcüğe yer verdim. ' SEVGİ'
O sözcük ki her kapıyı açabilen sihirli bir anahtardı çünkü..Herkesi, her şeyi çok sevdim... Gökyüzündeki bulutlardan; denizdeki balıklara,topraktaki karıncadan; bir çiçeğin yaprağındaki su damlasına kadar... Hep sevdim... Yüreğimi herkese açtım...
Ne mutlu bana ki o yürekte yüzlerce isim birikti... O sihirli anahtarı kullanmayı bilemeyenlerse sınıfta kaldılar... Yüreğimde yer alamadılar hiç bir zaman..
Kin tutmayı beceremedim hiç bir zaman ama; beni çok üzenleri de asla affedemedim. Neyse ki sayıları çok değil, saymaya kalksam bir elin parmakları kadar ya vardır ya yoktur...Ne gam!.. Varsın 54 yıllık bir ömürde o kadarı da oluversin.
Doğduğumda, adımı Sevgi koymak istemiş annem.Sonra teyzem koymuş adımı..' Aytaç ' olsun demiş...Acaba “Sevgi “olsaydı adım daha mı çok örtüşürdü ruhumla...
Canım anneciğim demek o kadar çok istemiş ki; yüreğimin adı sevgi olmuş...
Ama ben adımı da çok seviyorum...
Ve bu satırları okuyan herkese 'MERHABA' diyorum...