Ilk olarak Everest, sonrasında Ayrıntı Yayınları'ndan okuduğum kitap üç bölüm 746 sayfadan oluşuyor. Türkali'nin çoğu bölümde olayları karakterlerin iç sesiyle anlatıyor olması o kadar güzel ki.. Âdeta kitabı okumuyoruz da o kişinin beyninde yaşıyormuşuz gibi hissediyoruz kendimizi. Karakterlerin kendilerinden en emin oldukları durumlarda bile aslında beyinlerinde ne fırtınalar koptuğuna şahit oluyoruz. Geçen sene çok aramıştım Istanbul'daki kitapçılarda, maalesef bulamamıştım. Bu sene bulmanın, bulur bulmaz edinmenin, otuz sene sonra tekrar aynı heyecanla okumanın ve bitirdiğimde son sayfayı yüzüme dayayıp öperek kapatmanın gülümsemesi içindeyim.

"Tatlı bir anının çağrışımı ile bir gülümseme yayılmıştı yüzüne... Günsel, Kenan'da güldüler. Günsel;
-- Daha aydınlarımız vuramıyor harfleri birbirine, dedi.
Baba, yüzünde hep aynı gülümseme ile;
-- Aydınlarımıza bakma, dedi. Zavallıcıklar...
Günsel kendini tutamamış gibi, sinirli, acımasız bir sesle;
--Bağışlayın beni, dedi, hiçbir zavallılıklarını görmüyorum ben. Bireysel çıkarları peşinde koşuşan bir sürü böcek..."
(s.130)

Cennet kapısı.

"Bunu doğru bulmadığını biliyorum ama şeytanla anlaşmaya da hazırım. Lütfen bana büyükbaba saatleri gönderme- kitap ya da yardım paketi de gönderme- bana bir şey göndereceksen eğer bir anahtar gönder- bırak uyduğu kapıyı ben bulayım bütün ömrümü alsa bile."

Meryem ve çakıl taşları.
Kan, tükürük, Meryem ve çakıl taşları!

Bana, Afganistan kadınlarının bir kez daha dünyanın en fedakâr kadınları olduğunu anlatan kitap.
Okurken, bazı paragrafların yumrulaşıp içimde yer edindiği yürek burkutan kitap…
Okunması farz dedirten muhteşem eser.

"Pelin otu nedir?"
"Zararlı, yabani bir ot," dedi Nana. "Hemen koparıp attığın bir şey!"