((Eftelya))

Ten...



Kurtulmuș dediğim acılar
Neden iz bırakırlar ki...

Acı ne zaman acıtmaz beni...

Kelimelerin şaha kalktığı diyardan
Çok uzaktayım
Çaresizlik gerçeğinde avare
Geçmişin urganını asılmakta boynum..
Son bir yağmur çalar gözlerim
İriste ebemkușağı
Elveda dedim size
Mutlu mesut kelamlarım ...

Ben...

Öğrendim hayatı daha küçücük iken
Güvenmek lüks
Siyah bir deniz akşamında sorguladım
Tanrıyı
Ve el açtım yukarıya
Ten ne zaman bıkar sızlanmaktan
Ruh ne zaman kaçar korkmaktan...

Ayaklarımda toplanır
Geçmişin nasırları
Batar etlerime kasırga
İltihap kaplar umutlarım...
Ufuğu görmek istesem
Engel olur kabuslarım
Ve intihar ederim gecelere...

Oysa koşmak isterdim
Şiirlerin egemen olup
Notaların seviştiği yere...
Dirhem dirhem huzur aksın derdim
Damarlarıma
Kurtulmak isterdim korkumdan
Ve yaralardan
Evet imkansız... Bilirim
Kavuşmak umutsuz benim rüyalarım da...

Ama...

’ İsterim duamda tez olsun kışlar bitsin yaz düşsün terime
İsterim kalbimde coşsun deniz kızının saçları, kavuștağın yüzü
İsterim ellerimde Papatya kokusu
İsterim hücrelerimde tahliye olsun... ’


İsterim ki idamım beraat etsin...


Ne idam, ne işkence
Benim acım sonsuz müebbet...


E F T E L Y A...
(Akdeniz’i cebinde taşıyan kız...)