Seninle geçirdiğim zamanları kayıp olarak değerlendirmiyorum.
Benim için önemli olan seni sevebilmekti.
Sana yakın olduğum anlarda hep bir umut içinde kalmayı istedim.
Ama olmadı.
Sen hep beni kendinden uzak tutmak için elinden geleni yaptın.
Küçücük şeylerle kalbimi incittin.
Beni o kadar iyi tanıyordun ki en basit sevinçlerimi bana yaşatmadın.
Yaptığım işleri önemsemedin,
doğum günlerimi hatırlamak istemedin,
bana ufacık alakanı göstermedin.
Bunlar küçük şeylerdi ama beni kendime hapsetmeye yeten şeylerdi.
Bu tıpkı küçük bir iğnenin büyük bir tekerleği patlatması sonucu arabayı
yolundan etmesi gibi bir şeydi.
Sen de beni mutluluğumdan ettin.
Bana küskünlüklerle dolu gereksiz zamanlar yaşattın.
Hayata karşı tutunduğum değerleri elimden aldın.
Bunlara ne gerek vardı ki oysa?
Bu bedenimin bana bu şekilde emanet olduğunu
ve Allah’ın bana vermiş olduğu bu saygınlığı nasıl görmezden gelebilirsin ki?
Önemli olan sana ruhumla bağlanmış olmam değilmiydi.
Bir şeyleri sevmek soyut bir kavram değil miydi!
Birine güzel gelen şey,ötekine gelmeyebilirdi.
Bedensel engelli olmam seni sevmeme engel olmamalıydı.
Ama bu yüzden beni sevmedin.
Aslında ruhumu incittin,
kalbimi acıttın.
Ne olacaktı ki?
Çok mu zordu seni bu halimle sevmek?
Bak ne oldu sonuçta?
Bu bedeni onurla taşıyan ruh halimi karanlığa karıştırdın.
Ne tarafa gideceğini bilemeyen şaşkın rüzgarlar gibi savruluyorum sağ sola.
Kendimi ifade edebileceğim bir yerler kalmadı.
Ağlayabileceğim yerler de kalmadı.
Bu dünyada olmazsa öteki yerde bulursun beni!..
Ben artık senin yanında olamam.
Çünkü bunu sen istedin.
Her şeyin büyüsünü bozdun!
Beni yordun, ağlattın,
umursamadın.
Beni hiç sevmeye çalışmadın,
zor zamanlarımda yanımda olmadın,
mutluluğumu bile paylaşmadın.
Çok basit bir kızsın aslında.
Kitap okumayan,
kendini yenileyemeyen,
felsefesi olmayan,
sosyal yanı sıfır,
bir kişiliğe sahipsin.
Ama ben ne yaptım...
Yine de sevdim.
Neyini sevdim?
Bu halini.
Ama sen benim bu halimi sevmedim.
Bir tek sen değil!
Kimse sevmedi.
Yine de seni sevdim.
Ne kadar? Çok...
Karşılığında ne gördüm!?
Kocaman yalnızlıklar,
gözyaşı,
umutsuzluk...
Ama sen bunu anlayamadın!
Bu yazdıklarımı da anlamayacaksın ya hadi neyse!
Şimdi sana hoş çakal diyorum.
Elveda...
Sensizliğin Hiçbir Şeyindeyim.

Zeynep’e Son Veda…

Şiir-B.Biricik
2011