Hüzünlü bir sonbaharın ardından
Mevsimini şaşırmış aşk tohumu
Filizlenmeye başlıyordu yine
Uzun uzadıya sırnaşık hayatımda.
İrdeliyordu kanayan yaralarımı.
Halbuki ne de güzel yatmıştı
İncinen yüreğim kış uykusuna.

Aşk işte,
Mahkum kıldı kendine.
Kırdı kalemimi,
Kararımı verdi tek celsede.
Cezasını ağır ağır ödetirken
Hapsetti yine
Kalp denilen hücrede.

Yürek tedirgin,
Gönlüm dilime küsmüş vaziyette.
Kaç muhakeme daha edilecek kimbilir
Yargısız infazıma.
Ne olacak benim bu halim?
Ey gönül!
Yine yapıştın hüsranın yakasına.

Dağ gibi yüreğimde
Volkanlar patlıyor.
İsmini andığım an
Aşk vuruyor kızaran yanaklarıma.
Yaşamak ne zor,
Gözlerinde umut ettiğim cennetin
Cehenneme dönüşebilmesi kaygısıyla.

Korkuyorum be korkuyorum!
Söyleyemediğim laflar
Kemiriyor içimi.
Kelimelerin acizliğinde boğuluyorum.
Kurtulamadığım yalnızlığımın
Pençesinde kıvranıyorum.

Besbelli ki yorgun hayallerimin
Gelinecek yine üzerine.
Geçilmeyecek
Düşlerimin ötesine.
Yıpratacak olağan gücüyle
Beynime sine sine.
Ki siyaha gebeydim
Her hayalin ertesinde.

Belki de en kötü huydur
Aşkı kendi içimde yaşamak.
Aceleci tavır,
Ve bütün bunlara rağmen
Suspus olup
Anlatamamak sevgimi.
Elim kolum bağlı,
Kurtulamamak
Bitmeyen çelişkilerimden.

Geçmişteki kırgınlıklarımı
Göz önüne alarak davranmak
En büyük engeldi.
İçten içe ah çekip
Hayra yormaktan usanmış,
Kader demekten çekinerek
Yenik düşüyordum korkularıma.
Ya her defasında kırılan kalbim
Tekrar aşk krizine uğrarsa.

Bütün bunlar onun suçu değil,
Kendi hüsn-ü kuruntularım.
Sonrasında ise,
Yine ret edilir miyim acaba deyip
Bitmek bilmeyen korkularım.
Mantığım kalbime eziyet ediyor,
Haddini aşıyor bazen içimdeki yaratık.
Belki de o güzel günler bile
Beklemekten sıkıldı artık.
Aslında ne acıdır ki
Ezelden tutmuyor aşk hamurum maya.
Mecbur değil ki zaten o da
Ölen parçalarımı toplamaya.

Murat Gökçe Karsî
12.02.2016