ayırmayın insanları birbirinden
gelmesin seytanın işine insanların bogusması...
yakılmasın agıtlar...
isyan bayraklarını cekmedim göğe
ben kimseyi vurmadım sırtından
ondandır sevilmemişliğim...
yaranamadım varlıgımla kimseciklere
ondandır işte sırtımdan vurulmuslugum...
acılara kol kanat gerdim,
sırtımda tasıdım aglamakları,
gözlerimde buram buram hasret,
buram buram sevdası var memleketimin insanlarının,
bir boşluga dalarcasınaydı benim sevdalarım
umut kapısıydı belki de gelmesini beklemek,
zaman en cok varlıgını caldı benden güzel gözlerinin
yollarında umut ısıgıydı oysa ki
sevinmişliğim bundandı
dogmuslugum ama bilememişligim...
simdi bir derinliktir ki yasadıgım
yok kimse baktım kalmamıs el tutacak...
degmezmis yemişiz birbirimizi
iki ayrı memleketin
iki ayrı insanıymısız da biz mi görememişiz
aska vurmusuz benligimizi...
yok olusumuzu seyrederken sen savundun kendini,
bense vurdum hep seni
silahımda kalan son kursunu da cıkarmak istercesine
oysa ki davamızdı vazgecemedigimiz
ve sen kendine yenik düştün seytanın da işine geldi...
simdi yok olusumun isyanı degilmidir ki
senin göremedigim gözlerin...
bir isyancının carmıga gerilişiydi
asktaki tutsaklıgının sonu,
benimse dualarımda ki mabedim...
siyahlara bürünsem...
sensiz gücüme gider
o daglardaki esen yelin bile yüzüme carpısı.
simdi kostur kostur parmak uclarımda
nereye kadar?
bizi birbirimize bu kadar yakınlastıgmızda
bu kadar birbirimize düşürdüler
ve seni benden alıp
uzak sehirlerin yosma karanlıklarına attılar...
var mıydı ulan sevdanın 3-5 nöbeti??
beyaz gecelerde
töre kursunuyla yakılan bir genc kızın
bedenindeydi karalar giyinmek
neyimize beyazlar giymek
neyimize ulan bizim sevdaları yasatmak...
havaya actıgım bir atesin son sesiydi
sanA olan askımın vurulmuslugu...
dedim ya düşürdüler bizi birbirimize
en güzel cagımIZda...
simdi bir kör kursun bekler icimde hapsolmayı
sevmek neyimize deyip
sıkıp gidecegiz bakmadan arkamıza...