GÜZ HALKI
Güz Halkı
kuytu yüzleriyle günden dönerler ölü bir güz asılı kirpiklerinde daha dillerinden ayrı düşerler gölgeleri gezinir bozkır şehirlerinde elişi bir tutumla ne seyrek yaşarlardı sanki kimse oturmuyor gövdelerinde bir şey değil öldükleri -hayatları kadardı - gider bir boşluğa birikirler öylece ovaları uyurlardı belki bilmeden düşleri dağılıyor zor bir iklime sonra ıslıkları göğe atılan ilmek mor kuşlar havalanır güldüklerinde kuytu yüzleriyle günden dönerler çekilirler resimlerin uzak köşelerine sustukça birbirine nasıl benzerler bir güz daha ölür kirpiklerinde Altan Doğan |