Sana yazdığım şiirler,
Bomboş koridorlara yayıldı,
öylece sensiz...
Ve sen,
şu pencere kenarında durup,
gökyüzünü seyredebilir misin benim yerime?..
Çok uzaklardan bir “Nilüfer” düşse dudaklarına,
Bana sadece yüreğindeki sessizliği verebilir misin?..
Sana yazdığım şiirler...
Bomboş dünyalara yayıldı,
öylece sensiz...
Bir dolu sevgi getirsem,
sonbaharın artan kalan renklerinden
Sen yine de,
saklar mısın o son günbatımından düşen güneşi?...
Şu buğday tarlasında oynayan sessiz rüzgârları getirsem saçlarına
Bana sadece,
gözlerindeki ıslaklığı verebilir misin?..
Sana yazdığım şiirler,
Bomboş defterlerime yayıldı,
öylece sensiz...
Bir melodi gibi
kuşlar uçuşurdu sanki sayfalarımda...
Yağmurların söyleyemediği şarkıları
Hep ben söyledim çok uzaklardan yüzündeki suskunluğa...
Ve ben sana,
biraz olsun mutluluğu öğretebilseydim keşke...

Dedim ya;
Sana yazdığım şiirler,
Hep bomboş kalıyordu ellerimde...
Öylece,
Sensiz…

09.03.2001/Cuma/SARAY
SAAT–18.10
B.BİRİCİK