Yağdı Gün Orta Usül
Biliyordum geçmeyeceğini,
Güne hükmümün. Lohusa bir kırgınlığa yenik bedenim, Bugün. Yuvarlandı gözbebeklerim, Beyin tarlamın otsuz uçurumlarından. Alaşağı Tutamadığım eşyanın, Şikayeti geldi Ardı sıra. Bir yara bandı inadında, Yenime takıldı anılarım. Üstümde, Bardağıma kaçıveren çay tanelerinin Arsızlığı.. Yuttukça Bir yudum daha büyük gelen, Gurbet.. Düşümde Sermayesi ödünç yarınlar, İvmeli bir kararsızlık, Ve büsbütün Enaniyet.. Fakat; Deymek lazımdı Sevmek lazımdı Ölmek lazımdı. Yoktu ortası, Sana göre. Sen, Öğretmiştin İnanmak vacip olmuştu; Hiç bile olmanın Hiç olmadığını. Önce, Kolay olmadı; Kasımpatıların yılışık alışkanlığı batıktı ellerime. Kurtulmalıydım tümünden. Ayrıca, “kanıksamak” yazıyordu, Reçetemde. Kızma; Tüm, mış gibi yaşamalara da Öykünüyordum bu arada. Beklesinler Büyüsün düşlerim, demiştim Kendime göre. Aslında, Lazım olan her şey de, Hazırdı. Çiçeklerin gürültüyle açtığını da Tutmuştum, Aklımda. Artardı. Aslında, Lazım olan her şey, Hazırdı. Hazır . Peki Başlasın, Maraton. Koşalım, O zaman. |
anlamadım
zaten insanları hiç anlamadım
tebrikler baştan sona şiirdi