Bazı baharlarda
Leylekler geliyordu gökyüzünden,
Sarayköy’ün damlarına...
Senin olmadığın bu yerlerde,
Sessizlik yüreğimi parçalıyor inceden inceye;
Umutsuzluğa kaçıyorum,
Kendimi kandırıyorum, kendime anlattığım masallardan...
Yalancı zamanlardan bir şiir yazıyorum yüreğine,
Bir seni çağırıyorum yalnızlığıma...
Hatırlar mısın?
Eskiden;
Kırlara yeni düşmüş pembe bir renk gibiydin sanki,
Yüreğine kelebekler çarpıyor;
Rüzgârlara dansımızı serpiyorduk güldüğümüz anlarda,
Ama şimdi yoksun işte...
Şimdi…
Kırık bir pencereye düşmüş,
Üşümüş bir yağmur tanesi gibisin şiirlerimde...
Ve geceye titreyen
Sessiz bir şarkı gibisin gözlerimdeki sonbaharlarda...
Ve ben her gece,
Yalnızlığın arasından geçiyordum sensiz...
Gölgeler saklıyordu Sarayköy’ün acımasızlığını
Dallara karışmış kuşlar gibi,
Sen hiçbir zaman göremedin gözyaşlarımı...
Bazı baharlarda sen küçük bir rüzgâr gibi kaldın yüreğimde
Yine de ben,
Senin yürüdüğün yollara sevgilerimi bırakıyordum öylece,
Belki bir gün döner bakarsın diye…
Hani bir şarkı vardır,
hiç dinledin mi?
Hanımelinden süzülüp yüreğimi okşayan bir şarkı...
İşte oralardan sevgiyi topluyorum yüreğime...
Ve şu dünyanın her bir noktasına
“SENİ SEVİYORUM” diye yazabilseydim keşke,
Çizebilseydim bulutlardan resmini gökyüzüne...
Anlatabilseydim seni gölgelere,
silinmiş çiçeklerin renklerine...
Kulaklarına küçük bir şarkı fısıldayabilseydim,
Sarılıp sana,
gözyaşlarımı omuzlarına dökebilseydim...
Anlıyor musun?
Bazı baharlarda
Leylekler kaçıyordu gökyüzünden...
Sarayköy’ün sessizliğine...
Ama sen yoksun...
Yoksun...

06.04.2001/Cuma/SARAY
B.BİRİCİK