KÜSÜYORUMKimim kimsem yok benim tek tabanca bir çocuk Hava soğuk kar ve buz inanın üşüyorum Pabuçlarım kırk yama ne kazak var ne gocuk Hayat kaygan bir zemin durmadan düşüyorum **** Caminin avlusunda bundan çok yıllar önce Yine böyle bir mevsim kar yağmış ince ince Ağlamama uyanmış bizim müezzin amca Her aklıma gelende hayata küsüyorum *** Bilmem hangi sebepten acaba nasıl niçin Yok mu oğlum diyorum kendime annen bacın Neden hiç eksilmiyor gün be gün artar acın Sordular mı elalem vallahi pusuyorum *** Sahi söyleyin bana anneler nasıl kokar Nasıl sarar sarmalar babalar nasıl bakar Viraneler mekanım dam akar güneş yakar Konuşmanın karı yok sustukça susuyorum *** Özlemek ne demektir ne içindir ki emek Anladım yok sevenim tek düşünenim demek Ne bayramlığım oldu ne ütülü bir gömlek Kızınca bu şansıma öfkemi kusuyorum **** Günü birlik yaşarım her virane adresim Aç kalsam hasta olsam kimseler duymaz sesim Gelecekten yanaysa yok umudum hevesim Bazen yeise düşüp kalayı basıyorum * HASAN YILMAZ 07/01/2016 |
Şiirin yüce duygusu çaba gerektirir.
Beğendim…
....................................... Saygı ve Selamlar...