Emrullah Bey bu şiiri okuyunca bir anımı yazıyorum. Bizim işyerimizde Ramazan diye bir çalışanımız vardı o beni çok severdi ben onu izmir dudası derdim çünkü o hitabı çok severdi bir kaç gün görmese yanıma gelir Hasan bey sen bana dediğinde de derdi hoşuna giderdi geçen yıl bu aylarda köye zeytin toplamaya gideceğim sabah erken kalktım garaja uğradım bir baktım bizim Ramazan elinde bir demet gül ramazan bu ne dedim sevgilim gelecek dedi iyi güzelde ah benim İzmir dubam bu kadar gül alınmaz ben seni gül satıyor sandım dedim yok Hasan bey kırsekiz yaşında kırksekiz adet dedi şöyle bir güllere baktım karışık sen bunları kimden satın aldın dedim sorma dedi annesi deyaşlıydı yardımcı olurdum neyse köye doğru gidiyorum telefon çaldı buyur anne dedim oğlum benim bahçedeki gülleri hepsini almışlar oğlum canım sıkılıyor dedi anne canını sıkma güller bize lazım oldu dedim teselli ettim neyse o gün akşam üzeri işim bitti şehre geldiğimde otogara uğradım bir baktım bizim Ramazan hala bekliyor sevgilisi gelmemiş güller dolmuş kucağında uyukluyor Ramazanı aldım eve bıraktım beklemek nasıl bir duygu dedim güzel bir duygu dedi oysa moralim çok bozuk gelmedi diyemi dedim hayır güller yabana gitti diye dedi geçen yıl ikiside rahmetli oldu ara sıra kabir ziyaretlerine giderim ben işte gelmeyene üzülmüyorum sadece heba olan zamana saygı ve selam ile.