Öylesine hikayeler vardır
İnsanı sevindiren
Karanlıklar olunca
Tenimiz duvarlara değer
Gözlerin kıyısındaki nemi belirince
Ocağında kestanenin sıcaklığı/ masalımsı doğunca
Yılların düşleriyle nemlenen mürekkebim ıslanır
Gün geceye varınca
Yazmaya başlanır

Oy o da ne
Güz/eli seven sarınca
Ay göğe dolanınca
Gönül gönle varınca
Gözlerim gece kuşu nöbetinde yalnız kalınca
Hayalen de olsa bir hatır sorunca
Yorgun kollarım tutmaz olur
Bırakıverdim karanlığına
Tozlu şiirlerimin arasına kendimi
Oysa ne rahat bir uykunun zulasına saklanmıştım
Öylesine de dinlenme vakti iken
Gecenin mavisine ay tutunmuş
Bir küme yıldız el sallar durur mehtaba karşı
Daha derinden duyulur meltem rüzgarları
O gülümsemelerimiz
Dağlardan geri dönen aksimiz
Ne de güzeldi bir zamanlar

Şimdi ise ne yazık
Dayanağım da kalmadı
Omuzlarıma ağırlık buz gibi kararan yıllar
Hep güne aydın uyanmak isterken
Güneşim hüsran oldu
Bense hüzün mihrabım
Suskun yıldızlar
Soğuyan sokak lambaları ayaklarım
Sadece biraz ısınsa yeterdi
Sevginden
Başka şey istemem
Gecenin beyazı sarmıştı etrafı

Behçet Bük 1203/4.1.2016