İstanbul susardıBen gülünce İstanbul susardı! Ne zaman mı? Karacaahmet mezarlığıyıya tanışmadan önceydi. Anam babam evdeydi, yavaş gül deli kızım derlerdi bana! Ben gülünce deniz çalkalanırdı, Ben gülünce vapur dümeni kilitlenirdi, Ben gülünce martı şaşkına döner uçmayı unuturdu, Ben gülünce güneş de güler ve herkes ısınırdı. Ben gülünce ay gök yüzüne resim çizer, Ben gülünce herkesin mutluluk çizgileri olurdu yüzlerinde. Ne zaman ki ağlamaya başladım, işte İstanbul yas tuttu o zaman. Gündüz çıçekler kokularını sakladı, Deniz durgun martı küskün ve kırgın! Gece karardı, ay tutuldu, yapraklar sessiz! Bahcede güller boyun büktü! Bulutlardi bir tek saklanip ağlamayan! Çünkü ben yeterince ağlamıştım! Bendim ağlayan... bulutların yerine bile! Melek kılıç |