Duyduk sesini yalnızlığın ,
Duyduk canımıza minnet,
Duyduk sesini ayrılığın,
Duyduk, canımıza minnet

Üzülmek, üzülmek.... acı verir insana.
Ağlamak hissedilince daha güzel,
Bağırası gelir insanın karanlığa
Ama yaşayınca, susmak tek çare,

Çağlamak gelir, ağlamak gelir, bağırmak gelir...
Ama sessizlik ama sükunet , ama figanlar içte kopuyor.
Fırtınalar dünyada değil, yürekte kopuyor.

Yaşamak bazen çok yoruyor
Hakkıyla değil, haksızca
Hak ile değil,haksızca
Çok yoruyor, anlayamamak HAKKI
Yalnızlığa boğuyor
Duyamamak, ölüme yoruyor.

Tek solukta bu can çıkacak biliyoruz.
Ve her solukta ölüm sessizliği hissediyoruz.

Bir neferin gözyaşı
Bir neferin ağlayışı
Ve o neferin göz yaşlarında yaşıyoruz.
Sessizliği, karanlığı su gibi içiyoruz.
Biz her gün yalnızlığa koşuyoruz.
Ölümü son olarak görmüyoruz.