Ve o lüt'fa erenlere, tek bir cümle bile sarfetmek haramdır, keza; söylenecek ve yazılacak her kelimenin anlamını ziyadesiyle aşmışlardır.
Bize de yazacakları kalemden almak, söylecekleri hitabı, aklımıza silinmemek üzere yazmak düşer.

Saygılar Hocam.
Esenlikle kalın, Yaradan'la kalın, siz, siz kalın.
Selamlar

Ben de size minnetarım değerli dost.
Çünkü, yazdığınızı aklımdan bile geçirememiştim. Tercümanım oldunuz, sağolun, varolun.
Selam ve saygılar

Dost, dostun değneği olmalıdır.
Gereğin de, tahtasındaki yazılanlarları ucuyla tek tek bir daha gösterir, anlatır; icabın da, eline tutuşturur rahat yol rahat yürüsün, diye.
....
Lüzum ederse de, binince eşeğini dürtükler, yürüsün diye.
....
Vurmak için ise; sadece ve sadece, kendi sıtını seçmeli..!

Saygılar can.
Esenlikle kalın, değneksiz kalmayın.
Selamlar

Sizi iyi tanırım şairim.
Demeye ne hacet!

Yazdıklarım özellikleşiirden ziyade, düz yazı için geçerli.

Şiirde ben de pek fazla noktalama işaretleri aramam aslında, fakat -malesef- bazı okurların seviyesi o kadar düşük ki; yazılanı anlamkta güçlük çekiyorlar.
Hani; ''oku da adam ol baban gibi eşek olma'', derken, tek bir virgül bir cümleyi nasıl tersine çeviyorsa, birçok okur için de durum aynı.
Kaldı ki; şiirde''sen'' diye genelleme yapıp yazarken, kendi üzerine alan şahıslarla bile karşılaşıyoruz. Sanki; başkalarını koyduk da, sırf bu adam için yazdık. Aman Allah...!

Siz aynen devam edin şairim, çok iyisiniz.
Çok iyinin de daha iyisi var ha, unutma! (Hoca Nadreddin iyi bilir bunu!).
Seni sevmeseler bile, yazdıklarını dönüp dolaşıp okuyacaklardır.

Bizde, ''öğretmenlik'' hastalığı var ya; huyumuz kurusun, iyice kafasına çiviler gibi sokmaya çalışıyoruz bazan okurun. Yoksa içimiz rahat etmiyor.

Halbuki; sizin de yaptığınız gibi, özellikle -mecbur kalınmadıkça- şiirde noktalama işaretleri olmamalı.
Öyle ya; okur da biraz düşünsün, yazılanın ne anlama geldiğini. Yoksa bakıp gözüyle okuyup, geçenler, iş olsun, diye yorum yazanlar çok.

Hadi yine durmadım; Durani Kocağam! Hatırınız çok bizim Hocanın yanında.

-Hocam,
geçelerde bir sohbetimizde, eşinizin size yaptığı eziyetlerden bahsetmiştiniz,
iyi tarafı yok mu?
-Varolamasına var da; hiç sevmediğim, kötü bir meziyeti de var!
-Korkuyor musunuz eşinizden Hocam?
-Asla, çok seviyorum onu!
Ya sen?
-Ne yalan söyleyeyim Hocam; ben korkarım eşimden!
-Tüh, tüh, al sana tüh, tüh senin yüzüne..!
-Neden tükürdünüz yüzüme Hocam?
-Kadından korkulur mu, Allah’tan korkacaksın!
Bu yüzle Allah’ın huzuruna nasıl çıkacaksın sen? Hadi git doğru evine!
-Hocam; pekii şimdi ben şimdi bu tükürük dolu yüzle eşimin huzuruna nasıl çıkayım..!?
-Siler gidersin o zaman!
-Yok olmaz, asla yapmam Hocam!
-Neden?
-Korkarım, dedim ya; çok sevdiği işleri ona bırakmazsam, fena yapar beni.
-O nasıl oluyor öyle?
-Eşim beni fırçalamayı çok sever..!
-Demeeee; bak bu iyi.
Ben de hanımı bu işe razı etmeye çalışırım o zaman..!
-Neden Hocam?
-Eeeeee, fırça yemek değnek yemekten daha iyi olsa gerek..!
-Neeeeee....! Hocam, olacak iş değil bu, eşiniz size nasıl sopa atar!?
-Ben de öyle diyorum, ama gel de bizim hanıma anlat!
-Sebebi ne Hocam?
-Uykum arasında sık sık horluyor ve ''zırlıyormuşum'', dediğine göre!
-Hocam, ona zırlama denmez ki; onun adı hırlama..!
-Aman ha evladım, sakın bizim hanım duymasın!
-Neden Hocam?
-Geçenlerde komuşunun itini azkalsın öldürecekti nerdeyse..!
.......
Bu sırf sizin verdiğiniz ilhamla yazıldı ha, hatırlatırım!