Cigaranın dumanında efkarını yakmış, gelmeyeceğini bile bile yollarına bakmış, yalnız bir adam benim adım. Senmişsin benim kalabalığım, güneşim ayım senmişsin, ve benmişim sır gibi saklanan yalnız ben..

Ne bir mektup vardı elimde
Nede bir kırgınlık yüreğimde
Tesellim olacak hiç birşeyim olmadı benim
Ben zaten yalnız biriydim
Halinden bıkmış yaşamaktan sıkılmış
Ve saçları bir ömrün yorgunluğu kadar ağarmış
Kaçak sardığım cigaranın dumanında hayalini yakmış
Sessizce gelen karabasanlara kafayı takmış
Yalnız bir adam
En son hatırladığım kavgamızdı aslında
Ne yalan söylim ondada haklıydın
Haklıydında ben niye gurur yaptıysam
Ve sen çekip giderken yağmurlu bir akşamda
Seni kaybetmeyi aklıma bile getirmedim
Hatamı kabul etmeyip içime kapandıysam
Peşinden gelmeye cesaretim olmadığındadır
Hiç bir şey seni geri getiremez artık biliyorum
Ve sessizce yürüyorum
Daha dayanacak mecalim yok
Sesleniyor kaldırımlar kulağıma duyuyorum
Ve düşüyorum ıslak kolllarına
Kirpiklerimden son bir yaş süzülüyor yanaklarıma
Sanki sana dokunuyorum hissedebiliyorum seni
Ben sensiz ilk defa ölüyorum sevgili
Son kez yanımda olmanı ellerimi tutmanı
Ve ölürken gözlerimin içine bakmanı istıyorum
Ben sensiz ilk defa gidiyorum sevgili
Korkuyorum karanlıklardan
Üzerime atılan ölü toprağından
Beddualardan ahlardan vahlardan
Günahına girdiğim sevdalardan korkuyorum
Tanrıdan korkuyorum seni bana sorar diye
Usul usul göz kapaklarım ağırlaşıyor
Ölüm son nefeste yaklaşıyor
Ben sensiz ilk defa ölüyorum sevgili
Canım çok acırmı bilimiyorum
Sensiz olan bu bedeni bu yüreği
Kaldırım taşlarına gömüyorum.


Servet Konaçoğlu