BELKİ DEDİM
belki dedim !
bir ara bakar gözlerime sevdiğimi anlar geride yaşanan yılların hatrına sevmeyi hatırlar yalan söyleyemem umut ettim bir ara bekledim bir kaç dakika oturdum yanındaki koltuğa, sessizlik düştü odaya ben sustum, o sustu, konuşmadık yine, başımı kaldırdım bir baktım elinde bavul gözlerime bakmadan hoşçakal dedi sanki duvarlar yıkıldı üzerime gitme diyemedim belki dedim ! söylesem sevdiğimi ağlasam, yüreğimin yıkıntılarını görür ve anlar yarınlar geçmez yalnız başına belki, gitmekten vazgeçer belkide sarılır sonra düşündüm geride kalanda yok artık, gelecek olanda yok... Şimdi; resimlerini yırtıyorum unutmanın çaresi bu değil olsun; bir yerden başlamak gerek yada bende çekip gitsem bu şehirden her an seni anımsatıyor.. Emine Yalçın 27.5.2014 |