Ben daha 3. Sınıfa gidiyorum o zamanlar prefabrik evde oturuyorum sene 2000 Evimin yakınlarında bulunan bır prefabrik okula gidiyordum okulu yıkıp daha büyük bır okul yapacaklardır bizi de evime uzak bır okula verdiler o zamanlar 4 kardes okuyoruz 3 kardes aynı okuldayiz rahmetli abim ise başka okulda okuyordu biz yeni okulda öğlen yemeği için eve gidemiyorduk malum deprem sonrası elde yok avucta yok annem o zamanlar böbrek hastasiydi soğuğa gelmeyen bır hastalık annem bır gün bize öğlen yemeği getirdi bır kış sabahi hava o kadar çok soğuktu ki heryer beyaza bulanmis idi annem geldi Yeni okulun karşısında cimenlik bır alan vardı ama kar o kadar çok vardı ki yeşillik gorunmuyordu annem üzerinde yemek yememiz için karın üstüne gazete serdi ama kar yüzünden Gazete islandi bu an benim aklımdan hiç gitmiyor tüylerim diken diken oluyor annem sırtındaki paltoyu çıkarttı yere serdi ve biz o paltonun üzerinde arkadaşlarımla beraber yemek yedik hiç unutmuyorum annem yırtık olan o poşetin içine boş yemek kaplarini koydu yere serdigi paltoyu tekrar sırtına giydi yola koyuldu eve gitmek için yola koyuldu ben sınıfa çıktım annemin gittiği yol benim sınıfımin canımdan görünüyordu annem o yolu benim görüş alanimdan çıkana kadar topallaya topallaya gitti gözden kayboldu ben o gün okumaya karar verdim annemin beni okutmak için yaptıklarını bu çabasını unutamiyorum 15 sene geçti unutamiyorum okudum suan memurum çok şükür bır gelirim var iki evim var ve annem ben ilk göz ağrım ilk sevgilim herseyim benim yanımda kanser oldu kanseri atlattı ama halen daha yaşıyor Rabbim e bin şükür ki hala dizine uzanıp aglayabildigim bır annem var ve sizin de hala bır aileniz varsa anneniz varsa başka bır şey istemeyiniz sukredin çünkü Rabbim herseyi verir ama aile bır daha gelmez evlenecek kadın çok sevecek insan çok ama aile bır tane var ve bır daha geri gelmeyecek beni etkileyen bu olayı seninle de paylaştım belki bunu yazarken göz yaşı döktüm her cümlede acı var göz yaşı var ellerim uyuştu ağlamaktan ama Rabbim e Bin şükür dizlerinde aglayabildigim bır annem var Rabbim e bin şükür

Bir kış akşamı hava çok soğuk!
Ellerim cebimde.
Üşüyorum, yürüyorum.Her yer çok karanlık,
Işığımı kaybettim.Sokak lambaları küstü gözlerime.


Hayaller uğramıyor artık
Güneş’imi,
Işığımı benden çalanlar;
Yüreğimde sizlere müebbet hapis var.


Bu mahkemenin adaleti yok mu?
Ey Yaradan;
Adalet neden sadece isminde gizli?
Sen ki herşeyi görensin,
Gizli diye bir şeyi olmayan.


Yokluğu acı veren insanların bu sınavdaki yeri ne ?
Sevenin imtihanı bu kadar zor olmamalı
Herşeye çabalayıp göz yaşını içine akıtmak
En kötü yanı silecek mendil dahi bulamamak.


İnsan yüreğini bile bile ateşe atar mı ?
Canının yanmasını izler mi?
Bir hayat böyle mi mahvolur?
Benim kırgınlıklarım var vazgeçilmezimin üzerinde kurulu olan.

Ve Artık ;


Gelecek yok. Umut yok. Hayal yok.
Soğuk her yer çok soğuk.
Üşüyorum Anne !
Toprağınla ört beni.
Konuşacak bir şeyim kalmadı.
Hesap Yaradana kaldı
Beklerim kırgınlıklarımın sahibi
Hakkım helal değil hemde hiç birinize.