yine sana yazıyorum ama,
artık aşkım demeyeceğim sana.
hani kara kış derler ya,
işte tam öyle bir gün.
soğuk ve beyaz istanbulda,
üşüyen ellerimle yürüyorum anlamsızca..

bir vapur kalkıyor,
üsküdardan, beşiktaşa.
sevenleri kavuştururcasına.
içinde çeşit çeşit insanlarla..
el ele yürüyen sevenler görüyorum.
sıcacık, içlerinde umutlarla.
seni ilk tanıdığım gün geliyor aklıma...

çay içip simit yediğimiz o yer varya.
hani tam kız kulesinin karşısında.
önünden geçiyorum kaç zamandır.
başkaları oturuyo artık bizim masamızda.
bir an gidip kovmak istedim.
kıyamadım onlarada.
seni ilk öptüğüm gün geliyor aklıma..

öylece oturuyorum bir bankta.
istanbulu aldım karşıma,
hesap sorarcasına..
sonra ayrıldığımız gün geliyor aklıma
annesini kaybetmiş çocukcasına.
ağlıyorum işte ağlıyorum yokluğuna..

ve ben şiirler yazıyorum şimdi yanlızlığa....

Mehmet Çimen