Benliğimi mahkûm ettim içimdeBen benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde Kimseler bilmeden. Hergün her gece eziyet ettim’de benliğime Yeter bile, demedi bana. Yalvarmadı, dayandı eziyetime, her gün attığım dayağıma. Ben benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde Ne göreni oldu Ne’ de, gelen bir ziyaretçisi oldu Karanlık hücremde, yıllarca hürriyete kavuşacağı günü, hep bekledi durdu. Bir kuru ekmeğe bir damla suya Tahammül etti. Yıllarca içimde engüzel yıllarını eziyet çekerek geçirdi. Ben benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde Benliğim! Bir anlık, nefes uğruna Hürriyetin tadı uğruna kaç kez isyan etti bana karşı Buna rağmen af edemedim. Bazen! İsyanına dayanamadım acısına çektiği eziyetlere dayanamadım ağladım çoğu zamanda Yine de, onu, Affedemedim, mahkûm tuttum içimde. Ben benliğimi, mahkûm ettim yıllarca içimde Benliğim direndi, çok direndi hürriyetine kavuşabilmek uğruna Yine’ de kavuşamadı. Neden diye sorarsanız, şimdi beni iyi dinleyin. Benim benliğimin öyle büyük bir suçu var’ki, af edilir cinsinden değildi. Bir zamanlar, kendine güvendiğini sevildiğini sandı. Unutulmaz bitmez tükenmez yalan, fakat bir o kadar güzel sözlere aldandı Belki dedi vaz geçtim tüm düşüncelerinden Ve sonra! Yıllarının engüzel çağında kendini mavh etti, kendini kandırdı. Bu yüzden kalem kırıldı Yıllarca içimde, mahkûm olmak zorunda kaldı. 21 Eylül 2015-09-21 Ahmet Yüksel Şanlı er |