KAYIP...
Daha dün gibi hatırlıyorum çocukluğumu,
İlk bez bebeğimi ve hayatta kayboluşumu, Laleler bile boynunu eğmişti benim halime , Bir şekilde anlıyorlardı bana işlenen suçu, El birliğiyle gösteriyorlardı masum duruşu, Rüyalarımı benden alıp yalnızlığımı verdiler elime, Sevginin karşılığı benim için oyun zamanıydı, En çok özlem çekeceğim yıllarımın kayboluş anıydı, Zor geliyor hala unutamasamda o anı, Eskisi gibi görünmeyecekti dünyanın hiç bir yanı, Rüyalarım benden fütursuzca alınmıştı neyleyim ben bu canı. Zafer Özcan-(31.08.2015) |