Yokluğun
Solan bahçemin gülleri vardı
Kavurdu aşkın külleri sardı Başında duvak tülleri kardı Acımdır vuslat yokluğun zulüm Kabulümdür at bendine beni Yalnız bırakma fendime seni Ne olur koyma kendime beni Düşmandır vuslat yokluğun ölüm Geçti mevsimler yağmurlar dindi Vefasız sevdan kalbime indi Şems battı batar zaman ikindi Kavurur vuslat yokluğun çölüm Kalmadı sabrım hepsi tükendi Kapattın kalbi gönlün diklendi Gelmez o dendi boşa beklendi Yeter vuslat bu yokluğun gülüm... 18.08.2015 06.30 – İZMİR (2) Ömer Sabri Kurşun |