Sevgili şiir dostları: şiir tadında yaşıyoruz dünyayı. Fakat bir de gerçekler var. Acı gerçekler;fakirlik, işsizlik,tiner bagımlısı çocuklar. Dinleyin şimdi;
Bir sabah kapı çalındı.bir çocuk gelmişti.Beni bu sınıfa gönderdiler dedi.1.SINIFTA hep nakil ler gelirdi.ürkek korkak bakıyordu.nerde annen baban dedim.kafasını önüne egdi.yok dedi.okula kadar tek başına gelmişti.baban dedim işte dedi.annen dedim.kafasını yere egdi .çünkü ANNESİ onları bırakıp gitmişti.

Yav ogul senin gözlerin niye dolu dolu?
ey ogul sen nasıl ayakta dimdik duruyorsun?
yalnız olarak, yapayalnız,annesiz.
Ey biçarem,güzel yüzlü kadersiz evladım benim.
Elinde bir kagıtla geldi bana,
Tek başına,
ögretmenim ben bu sınıfa geldim dedi.
kaydını yaptırmış babası.
Sonra da çıkmış gitmiş işe.
Ürkek ürkek baktı sınıfa,
Korkarak , usulca.
Ey ogul dedim senin ,
senin kimsen yok mu?
yok ögretmenim dedi.
Yok benim kimsem....
Kocaman gözleri vardı,
korkusuzca bakan.
minicik eleri vardı.
Bu yaşta sorumlulukları olan,
kocaman yüregi vardı,
sert rüzgarlara karşı duran,
bir annesi yoktu,
çünkü gitmişt...
Git dedi ögretmeni ona,
DUR dedii.
Ögren dedi.
Bak dedi hayat.
Hayat acı dedi çocuk,
ACI DEDİ...
Koş dedi ögretmeni ona.
koş ogul koş..
koş düşme sakın.
koş dedi.
koşacagım dedi çocuk ,
Koşacagım ve ben her zaman KOŞUYOR olacagım.............