VARLIK NEDENİM (34)

Bu dünya;
Düşlerimin dünyası değil.
Biraz yorgunluk, daralır nefesim.
Yorgunluk, yılların mı bilemedim.
Yoksa olaylar mı kesti nefesimi.
Yoksa, bunlar mı kesti sesimi.
Sustum.

Oysa;
Ormanların yemyeşil olduğu,
Çağıltılı suların bulunduğu,
Ekinlerin boy tuttuğu,
Gürültünün, kirliliğin olmadığı,
Bol oksijenin solunduğu,
Bir Karadeniz köyünde
Doğmuştum.

Doğanın;
Bu kadar heder edilmesi,
Köy-şehirlerin betona dönüşmesi,
İnsanoğlu,
Geleceğini yok ediyor düşüncesi
Beni yok ediyor.
Küstüm.

Varlığımın;
Dünyanın umurunda olup olmadığını
Hiç mi hiç merak etmem.
Merak ettiğimi de söyleyemem.
Benim merak ettiğim;
Yeni nesillere yeşil bir dünya
Bırakabilir miyiz?
Bıraktık diyebilir miyiz?
Sessizliğe büründüm.
Sustum.

Benim;
Yorgunluğum budur diyebilseydim.
Belki mutlu olur
Dinlenirdim.
Biraz güç toplar konuşur,
Dinlenirdim.
İşte o zaman farkına varırdım,
Dünyanın umurunda olduğumun.
İşte o zaman belki derdim.
Yaşıyorum ve de
Yaşadım.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 16/07/2015 Perşembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/939685/