İŞTE ESERİN BENellerimi açtım bak semaya ben mutlu olamadım sen olasın diye mutluluk uzak değil bir adım ötede bunu anlasan sen de şu sessiz gecede. hiç beklemediğim anda telefon çaldı kurduğum hayaller yarıda kaldı bitti demek o kadar kolay mı işte o an ciğerlerim yandı tüm yaşanmışlıkları bir kalemde attın bunu söylerken ne kadar da rahattın. damarlarımdaki kan çekildi sanki kalp atışlarım yavaşladı yaşayan ölüden ne farkım kaldı artık eserinle öğün be gülüm kara bulutlar sardı her yanımı azrail bekliyor almak için canımı bir daha anmak mı adını nereden düştüm böyle bir aşka yürek yaralı olunca gözler görmezmiş gerçekleri dil inzivaya çekilmiş acı bir söz dahi söylemezmiş insan sevmediğini hiç özlemezmiş unuttum demek o kadar kolay mı ab’ı hayat çeşmesinden bir yudum su içsem sana olan susuzluğum geçer mi sanırsın tüm bedenim alev gibi yanıyor ilk kıvılcımı yakan inan ki sensin ... Refik 04 . 07 . 2015 İstanbul |